İSİMLERİN ANLAMI – A HARFİ

AYDINTAN: (Tür.) Er. – Şafak vak­ti.

AYDINTUĞ: (Tür.) Er. – (bkz. Ay­dın).

AYDOĞDU: (Tür.) Ka. – Doğmakta olan ay. Ay doğdu Bey. Ertuğrul Gazi’nin oğlu veya torunu (1302).

AYDOLUN: (Tür.) Er. – Dolunay, mehtap.

AYETULLAH: (Ar.) Er. 1. Allah’ın ayetleri. 2. Özellikle Şii mollalarının kullandığı isimlerdendir. Allah’ın göndrermiş olduğu yasalar ve emirler. 3. Mucizeler, hikmetler. 4. İz, nişan.

AYFER: (t.f.i.) Ka. 1. Ayyüzlü, ay gibi güzel, parlak ışık saçan. 2. Şan, haşmet sahibi.

AYGEN: (Tür.) Ka. 1. Dost, arkadaş. 2. Sevgili, yar. 3. Temiz yaratılıştı.

AYGUT: (Tür.) Er. – Karşılık, müka­fat.

AYGUTALP: (Tür.) Er. – (bkz. Aygut). Aygutalp: (XIV. yy.) Türk ko­mutan. Osman Gazi’nin silah arkada­şı. İlk Türk denizcisi İmralı fatihi Ka­ra Ali’nin babası. Yıldırım Bayezid’le birlikte Timur’a esir düşen Timurtaş Paşa’nın dedesi.

AYGÜL: (Tür.) Ka. – Ay’ın gülü.

AYGÜN İSMİNİN ANLAMI: (Tür.) Ka. – Gösterişli, ay ve güneş kadar güzel anlamında.

AYHAN: (Tür.) Er. – Ay sahibi, ay hakimi. Oğuz Kağan Destanı’na göre, Oğuz’un altı oğlundan biri. Efsanede bahsedilen, Oğuz’un ışıktan doğan ka­rısından olan 3 oğlundan biri. Ay­han’ın 4 oğlu 24 Oğuz boyunun 4’ünü oluşturur. Bunlar Bozoklu soyudur.

AYHATUN: (Tür.) Ka. – Ay yüzlü kadın. Ay ve hatun kelimelerinden birleşik isim.

AYİLKİN: (Tür.) Ka. – İlk çocuklara takılan isim.

AYKAÇ: (Tür.) Er. 1. Söyleyen, ko­nuşan. 2. Akıl veren. 3. Ozan, şair.

AYKAN: (Tür.) Er. – Soylu, asil, te­miz kişi.

AYKE: (Ar.) Ka. – Sık koruluk.

AYKUT: (Tür.) Er. 1. Kutlu, uğurlu ay. 2. Karşılık, mükafat.

AYKUTALP: (Tür.) Er. – Mükafat veren kahraman, iyi karşılık veren ba­hadır.

AYLA: (Tür.) Ka. – Ay’ın ve güneşin etrafında bazı zamanlarda görülen halka, ayla. Beyaz ışık. (bkz. Hale).

AYLİN: (Tür.) Ka. – Ay’a ait.

AYMAN: (Tür.) Er. – Ay gibi güzel, ışıklı kimse.

AYMETE: (Tür.) Er. – (bkz. Mete).

AYMUTLU: (Tür.) Er. – (bkz Mut­lu).

AYNAMELEK: (t.a.i.) Ka. – Melek gibi, melek görünüşlü kadın.

AYNDİLGE: (a.t..i.) – Pınar, su, kaynak. – Antakya-Halep arasında, Suriye sınırına çok yakın bir yerde bulunan kaynak su. Tarihte bu kaynak dolayısıyla önemli yerleşim bölgesi olmuştur. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

AYNİ: (Ar.) Er. 1. Ayn’a ait. 2. Pınar, kaynak, göz. 3. Karşılığı mal olarak ödenmiş. el-Ayni, (1360-1451) yıllan arasında yaşamış İslâm âlimi.

AYNIHAYAT: (Ar.) Ka. – Hayatın gözü, hayat pınarı.

AYNŞEMS: (Ar.) 1. Güneş kaynağı. 2. Mısır’da bir kasaba. 3. Bir cins de­ğerli taş. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

AYNUR İSMİNİN ANLAMI: (t.a.i.) Ka. – Ay ışığı.

AYNÜDDEVLE: (Ar.) Er. – 1. Dev­letin gözü. 2. Devletin kaynağı. Aynüddevle (Öl.         1152). Danişmendli hükümdar. Melikşah’ın oğlu.

AYPARE: (f.t.b.i.) Ka. – Ay parçası.

AYPERİ: (t.f.i.) Ka. – Ay yüzlü güzel, dilber.

AYRAL: (Tür.) – Benzerlerinden farklı olan, kendine özgü, değişik. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

AYSAL: (Tür.) – Ay gibi, ay’a ben­zeyen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

AYSAN: (Tür.) – Ay gibi, ay yüzlü. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

AYSEL: (Tür.) Ka. 1. Bol ışık saçan, ay. 2. Ay’ın en parlak zamanında do­ğan.

AYSEMA: (t.a..i.) Ka. – Ay gözlü.

AYSEN: (Tür.) Ka. – Ay gibi güzel. Parlak ve nurlu.

AYSEV: (Tür.) – Ay gibi sevgili. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

AYSEVEN: (Tür.) Ka. – (bkz. Aysev).

AYSU: (Tür.) Ka. – Su gibi berrak ay.

AYSUDA: (Tür.) Ka. – Suya yansı­yan ay.

AYSUN: (Tür.) Ka. – Ay gibi ışıltılı ve güzelsin anlamında.

AYSUNA: (Tür.) Ka. – (bkz. Aysu).

AYSUNAY: (Tür.) Ka. – (bkz. Aysu).

AYSUNGUR: (Tür.) Er. – (bkz. Sun­gur).

AYŞAN: (Tür.) – Ay gibi şanlı, gör­kemli, parlak. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

AYŞE: (Ar.) Ka. – Yaşayan. Rahat yaşayan. (Geniş bilgi için bkz. Aişe).

AYŞEN: (Tür.) Ka. – Neşeli ay, gülen ay.

AYŞENUR: (Ar.) Ka. – Nurlu, ışıltılı hayat.

AYŞIL: (Tür.) Ka. – Ay gibi ışıl ışıl. – Ay ve şıl kelimelerinden birleşik isim.

AYŞİN: (Tür.) Ka. – (bkz. Ayşıl).

AYŞİRİN: (Tür.) Ka. – Sevimli ay, ay gibi sevimli. Şirin.

AYŞULE: (t.a.i.) Ka. 1. Ay kıvılcımı. 2. Ay ışığı.

AYTAÇ: (Tür.) Er. – Başa takılan ay şeklinde taç.

AYTEK: (Tür.) Er. – Ay gibi (Eski Türkçede tek/teg olarak kullanılmış­tır).

AYTEKİN: (Tür.) Er. – Ay şehzade­si, ay prensi.

AYTEN: (Tür.) Ka. 1. Ay yüzlü. 2. Teni beyaz ve parlak olan. 3. Güzel vücutlu.

AYTİGİN: (Tür.) Er. – (bkz. Tigin).

AYTOLUN: (Tür.) Er. 1. Dolunay. 2. Ay’ın ondördü gibi güzel.

AYTUĞ: (Tür.) Er. 1. Mızrağın ucu­na yapılmış ayın üstüne yapılan tüy. 2. Tuğ, tüy, fars gibi.

AYTUNA: (Tür.)         – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır, (bkz. Tuna).

AYTUNCA: (Tür.) – (bkz. Tunca).

AYTÜL: (Tür.) Ka. – Ay ve tül keli­melerinden oluşan birleşik isimler­den. – Son zamanlarda yapılmış, uy­durma bir isimdir.

AYTÜN: (Tür.) Er. – Ay ve gece.

AYVAZ: (Ar.) Er. 1. Arapça ivaz ke­limesinin bozulmuş şekli. 2. Eskiden kibar konaklarda yemek servisi yapan ve sokak işlerinde kullanılan Vanlı Ermenilere verilen ad. Ermeni uşak. 3. Karagöz perdesinin belli başlı tip­lerinden biri. 4. Köroğlu destanında bir kahraman.

AYYÜKSEL: (Tür.) Ka. – Yükselen ay.

AYZER: (l.a.i.) 1. Altın renginde ay. 2. Ay’ın altın rengini aldığı an. – Er­kek ve kadın adı olarak kullanılır.

AZAD: (Fars.) Er. l. Hür, serbest. 2. Kimseye bağımlı olmayan. 3. Kurtul­muş. 4. Müberra. 5. Zarif, nazik. -Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.

AZADE: (Fars.) Ka. – (bkz. Azad).

AZAM: (Ar.) Er. – En büyük, daha büyük, ulu. İmam-ı Azam Ebu Hanife: Hanefi mezhebinin kurucusu. Bü­yük alim ve müctehid.

AZAMEDDİN: (Ar.) Er. – Dinin ulu­luğu, emaneti. – Türk dil kuralı açısın­dan “d/t” olarak kullanılır.

AZAMET: (Ar.) Er. – Büyüklük, ulu­luk.

AZER: (Fars.- İbr.) Er. – Ateş. İbra­him (a.s.)’in babası olduğu söylenir.

AZİM: (Ar.) Er. 1. Büyük, ulu, ce­sim, iri, muhteşem. 2. Kuvvetli, şid­detli, derecesi yüksek. 3. Ehemmiyet­li, mühim, müthiş.

AZİME: (Ar.) Ka. 1. Kesin kararlılık, niyet, sebat. 2. Cin, yılan ve benzeri şeylerin şerrinden kurtulmak için okunan dua. 3. Büyük iş, büyük gü­nah, büyük bela.

AZİMET: (Ar.) Ka. 1. Kuvvetli bir iradeye dayanan karar, yemin anlamı­na gelmektedir. 2. Herhangi bir ko­laylığa başvurmaksızın bütün güçlüklerin irade gücüyle yenilerek yapılma­sı gerekli olan dini vecibeler.

AZİZ: (Ar.) Er. 1. Muhterem, sayın. 2. Sevgili. 3. Veli, evliya, ermiş. 4. Az bulunur. 5. Allah’ın izzetli kıldığı, mü’min. – Aziz (İmadettin Abulfeth Osman el-Aziz): Selahaddin Eyyubi-‘nin II. oğlu. Kardeşi el-Efdal, Melik iken kendisi Şam’ı terkederek Mısır Eyyubileri hükümdarlığını ilan etti. Fakat daha sonra kardeşiyle barıştı.

AZİZE: (Ar.) Ka. – (bkz. Aziz).

AZİZİ: (Ar.) Er. – Aziz’e ait. – XVI. yy.’da yaşamış Türk şairi. “Yedikuleli Azizi’ lakabıyla tanınır. Asıl adı Mus­tafa’dır.

AZMİ: (Ar.) 1. Kasıt, niyetlilik ka­rar. 2. Kemikli. 3. Güçlü, kuvvetli. Azmi Pir Mehmet (-1583): Şehzade Mehmed’in ve III. Mehmed’in hocalı­ğını yapmıştır.

AZMİDİL: (a.f.i.) Ka. – Gönül yüceliği.

AZMİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Azmi).

AZMUN: (Fars.) Er. – Deneme, sına­ma, tecrübe.

AZRA: (Ar.) Ka. 1. Bakire, kızoğlan kız. 2. Ayak değmemiş kum. 3. Delinmemiş inci. 4. Hz. Meryem’e verilen adlardan. 5. Medine şehrinin adların­dan biri. 6. Masal kahramanı “Vamık”‘ın sevgilisi.

AZRAF: (Ar.) Er. 1. Zarif. 2. Pek in­ce, pek nazik. 3. Çok zeki.

AZREF: (Ar.) 1. Çok zarif, en zarif. 2. Çok zeki. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

AZZAM: (Ar.) Er. – En büyük, en ulu. Abdullah Azzam: Afganistan İslâmî hareketinin siyasi liderlerinden. Bir suikast sonucu şehit olmuştur.

AZZE: (Ar.) Ka. 1. Dişi ceylan yav­rusu. 2. Yüce, şerefli.

A dan Z ye İsimlerin Anlamı – İsim Anlamları

isim anlamları