ERVİN: (Fars.) Ka. 1. Tecrübe, sınama, deneme. 2. Şeref ve itibar.
ERYALÇIN: (Tür.) Er. – Sert, güçlü, boyun eğmez yiğit.
ERYAMAN: (Tür.) Er. – Güçlü, becerikli.
ERYAVUZ: (Tür.) Er. – Yürekli, korkusuz.
ERYETİŞ: (Tür.) Er. – Erken gel.
ERYILDIZ: (Tür.) Er. – Yıldız gibi parlak yiğit.
ERYILMAZ: (Tür.) Er. – (bkz. Yılmaz).
ERZADE: (t.f.i.) Er. – Yiğit oğlu.
ERZAN: (Fars.) Er. 1. Ucuz, bol. 2. Uygun, münasip, layık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ESAD: (Ar.) Er. 1. Oldukça mutlu, daha saadetli. 2. Çok hayırlı. – Türk dil kurallarına göre “d/t” olarak kullanılır. Esad b. Zürare: Sahabedendir. Künyesi Ebu Umame’dir. Akabe bey’atmdan önce müslüman oldu. 1.2. ve 3. Akabe bey’atlarında hazır bulundu. Medine’ye İslamı ilk tebliğ eden sahabidir. Hicretin II. yılında Şevval ayında (Bedir öncesi) vefat elti.
ESED: (Ar.) Er. – Arslan. Gazanfer. Haydar. Cesur ve kahraman kişi anlamında kullanılmıştır.
ESEDÜ’D-DİN: (Ar.) Er. – Dinin arslara. – Şeref lakabıdır.
ESEDULLAH: (Ar.) Er. – (Allah’ın arslanı) Hz. Ali, Hayber’in fethinde gösterdiği kahramanlıktan dolayı Rasûlullah (s.a.s), Hz. Ali’ye bu ismi vermiştir. Astronomi’de: Güneşin rumi, temmuzun 9’unda ve Efrenci temmuzun 23’ünde içine girdiği ve semanın kuzey yarımküresi eteğinde bulunan birçok parlak yıldızdan müteşekkil 5. burç.
ESEN: (Tür.) Er. – Sağ, salim, sağlıklı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ESENBOĞA: (Tür.) Er. – (bkz. Esen).
ESENDAĞ: (Tür.) Er. – Dağ gibi güven verici ve sağlam yaptı.
ESENER: (Tür.) Er. – Sağlıklı, rahat kimse.
ESENGÜL: (Tür.) Ka. – Canlı, dipdiri, renkleriyle yeni açan güzel gül.
ESENTÜRK: (Tür.) Er. – Güçlü, kuvvetli, sağlıklı Türk.
ESER: (Ar.) Er. 1. Nişan, alamet, iz. 2. Etki, tesir. 3. Yok olmuş bir nesneden kalma parça. 4. Bir kişinin ortaya koyduğu mahsul, telif. 5. Hadis, hadis ilmi. 6. İmal, icat. 7. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ESİN: (Tür.) Ka. -1. Rüzgar, sabah rüzgarı. 2. İlham, çağrışım.
ESLEK: (Tür.) Er. 1. Çalışkan, gayretli. 2. Yumuşak başlı, uysal. 3. Atik, çevik.
EŞLEM: (Ar.) Er. 1. En selamatli, en emin, en doğru yol. 2. Kendisini bütünüyle Allah’ın dinine adamış, Silm’e girmiş mü’min. – Kadın ve erkek adı olarak kullanılır.
ESMA: (Ar.) Ka. 1. Adlar. 2. Kulaklar, işitme. – Esmaü’l-Hüsna: Allah’ın güzel isimleri. – Hz. Esma: Hz. Ebu Bekir’in kızı, Hz. Aişe’nin ablasıdır.
ESMAHAN: – (bkz. Esma).
ESMAN: (Ar.) Ka. – Bedeller, kıymetler, değerler.
ESME: (Tür.) Ka. – Esmek fiili.
ESMER: (Ar.) Ka. – (bkz. Esved).
ESMERAY: (a.t.i.) Ka. – Siyah ay, buğday renkli, karayağız.
ESRA: (Ar.) Ka. – Daha hızlı, daha çabuk, en çabuk.
ESVED: (Ar.) Ka. – Siyah, kara.
EŞ’ARİ: (Ar.) Er. – Ebu Musa Abdullah b. Kays el-Eş’ari (Öl. 935). Ünlü kelam alimi, Eş’ari mezhebinin, kurucusudur. 40 yaşına kadar Mutezile görüşü benimsemiş, daha sonra Basra camiinden de herkese ilan ederek Mutezile’yi bıraktığını açıklamıştır.
EŞAY: (Tür.) Er. – Ay kadar güzel.
EŞCA: (Ar.) Er. – En cesur, en yiğit kişi.
EŞFAK: (Ar.) Er. – Daha şefkatli, çok merhametli.
EŞİR: (Ar.) Er. – Çok sevinçli.
EŞRAF: (Ar.) Er. 1. Şerefli, saygın kimseler. 2. Bir yerin zenginleri, sözü geçenler.
EŞREF: (Ar.) Er. – Daha şerefli, çok onurlu, çok aziz, pek muhterem. Eşrefi: Akkoyunlular devrinde kullanılan bir çeşit gümüş para. Yavuz Sultan Selim’in Mısırı fethettikten sonra burada bastırdığı para. Eşrefoğlu Rumi: Kadiri tarikatının bir kolu olan Eşrefîyye adlı ekolün kurucusu.
ETEM: (Ar.) Er. – Daha tam daha noksansız, mükemmel. – (bkz. Ekmel).
ETHEM: (Ar.) Er. – (bkz. Edhem).
EVCAN: (Tür.) Er. – Evdeki insan evcimen.
EVCİMEN: (Tür.) Er. – Evine, ailesine bağlı. Ev işlerinde becerikli.
EVDEGÜL: (Tür.) Ka. – Güzel kız.
EVFA: (Ar.) Er. Daha vefalı, cana yakın, sözünde duran.
EVİN: (Tür.) Ka. – Tohum, tane, öz cevher.
EVİRGEN: (Tür.) Er. – İşini bilen, tedbirli kimse.
EVLA: (Ar.) Ka. – Daha uygun, daha layık, daha iyi üstün. Hayırlı amel.
EVLİYA: (Ar.) 1. Veliler. 2. Allah’ın dostları. 3. İman edip salih amel işleyenler. 4. Allah yolunda mallan ve canlarıyla cihad edenler. 5. Allah’ın emaneti olan dinini ve hükümlerini yeryüzünde tevelli ederek korumaya çalışanlar.
EVNUR: (Tür.) Ka. – (bkz. Evdegül)
EVRA: (Fars.) Ka. – Hisar.
EVREN: (Tür.) Er. 1. Büyük yılan, ejderha. 2. Felek, zaman. 3. Kainat, dünya. 4. Yaşanılan vasat.
EVRENSEL: (Tür.) Er. – “Alemşümül” karşılığı olarak. – Fransızca “Universal’e benzetilerek kullanılır.
EVSAN: (Ar.) – Pullar, harçlar (bkz. Esnam). – İsim olarak kullanılmaz.
EVVAH: (Ar.) Er. 1. Çok ah eden. 2. Çok dua eden. 3. Merhametli. 4. İmanı sağlam. 5. Din bilgisi çok geniş olan kimse. 6. Kur’an-ı Kerimde bu isimle Hz.İbrahim vasıflandırılmıştır.
EVVEL: (Ar.) 1. İlk başlangıç, ilkin. 2. Allah’ın 99 isiminden biri.
EYGÜL: (Tür.) – İyi. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
EYLÜL: (Ar.) Ka. – Sonbahar’ın ilk ayı.
EYMEN: (Ar.) Er. 1. Daha uğurlu, çok talihli, hayırlı, kutlu. 2. Sağ taraftaki. Eymen b. Hureym:. Sahabedendir. Mekke’nin alınışı sırasında müslüman oldu. Babası ve amcası Bedir şehitlerindendir. Hadis rivayctiylc ün kazandı.
EYÜB: (Ar.) Er. 1. Sabırlı. 2. Dönen, pişman olan, günahlarına tevbe eden demektir. Kur’an’da adı geçen peygamberlerden. Güzel sabır sahibi. Allah’ın imtihanına güzellikle sabredip mükafat ve ihsana ulaşmıştır. -Türk dil kuralı açısından “b/p” olarak okunur.
EZAMET: (Ar.) Ka. – (bkz. Azamet). 1. Büyüklük, ululuk. 2. Çalım, kıvrım.
EZELHAN: (a.t.i.) Er. – (bkz. Ezel).
EZFER: (Ar.) Ka. – Güzel kokulu.
EZGİ: (Tür.) Ka. 1. Belli bir kurala göre yaratılan ve kulakta haz uyandıran şeşname. 2. Makamla söylenen manzum söz. 3. Beste (bkz. Beste).
EZGÜ: (Tür.) – Makam, hava. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
EZHAN: (Ar.) – İnsanda akıl, fikir, zeka, hafıza anlayış, kavrayış, kudretleri. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
EZHERAN: (Ar.) – Ay ve güneş. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
EZNEV: (Fars.) – Yeni baştan, yeniden. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
EZRA: (Ar.) Ka. 1. Pek fasih, sözü düzgün adam. 2. Beyaz kulaklı siyah at.
EZRAK: (Ar.) – Mavi gözlü. Gök rengi saf ve temiz su. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
Lütfen Paylaşın!
