MEZİD: (Ar.) Er. – Artmış, artırılmış, büyümüş. – Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
MEZİYET: (Ar.) Ka. – Bir kişiyi başkalarından ayıran ve yücelten vasıf, üstünlük, değerlilik yüksek karakter.
MİDHAT: (Ar.) Er. – Övme. – Türk dil kuralı açısından “d/t” değişmesiyle kullanılır.
MİFTAH: (Ar.) Er. 1. Anahtar. 2. Şifre cetveli. 3. Dil öğrenirken yapılacak tercüme ve meselelerin halledilmiş şekillerini gösteren kitap. 4. Hz.Peygamber (s.a.s)’in isimlerinden.
MİHİN: (Fars.) Er. – Büyük, ulu.
MİHİNE: (Fars.) Ka. – (bkz. Mihin).
MİHNE: (Ar.) – Düzleştirmek. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MİHRACE: (Sanskritçe.) Ka. – Hindistan’da kral ve prenseslere verilen unvan.
MİHRAN: (Ar.) – Nehir. Pakistan’dan geçen İndus nehrine İslam müellifleri tarafından verilen isim. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MİHRİ: (Fars.) Ka. 1. Güneş. 2. Sevgi. 3. Eylül ayı. – Mihr ü mah, güneş ile ay.
MİHRİBAN: (Fars.) Ka. – Şefkatli, merhametli, muhabbetli, güleryüzlü, yumuşak huylu.
MİHRİCAN: (Fars.) – Sonbahar. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MİHRİMAH: (Ar.) Ka. – Güneş ile ay.
MİHRİNAZ: (Fars.) Ka. – Naz güneşi. Çok nazlı.
MİHRİNİSA: (Fars.) Ka. – Kadınlığın güneşi, erdemli, nitelikli kadın.
MİHRİNUR: (Fars.) Ka. – Işık saçan, aydınlatan güneş.
MİHRİŞAH: (Fars.) Ka. – Şahların güneşi.
MİHRİYE: (Fars.) Ka. – Güneşe ait, güneşle ilgili.
MİKAİL: (Ar.) Er. – Dört büyük melekten rızıkların taksimine memur melek.
MİKAT: (Ar.) Er. 1. Tesbit edilen yer ve zaman. 2. Mekke yolu üzerinde hacıların ihrama girdikleri yer.
MİMOZA: (Lat.) Ka. – Baklagillerden ince ve san yapraklı çiçek açan bir cins süs bitkisi, küstümotu.
MİNA: (Ar.) Ka. 1. Camın ana maddesi. 2. Liman, iskele. 3. Gökyüzü.
MİNE: (Fars.) Ka. 1. Maden ve çini üzerine vurulan camı andırır cila. 2. Dişlerin üzerindeki ince ve parlak tabaka. 3. İnce ve parlak nakış.
MİNŞAR: (Ar.) 1. Cennet. 2. Şişe sırça. 3. Zümrüt, zebercet. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MİR’AT: (Ar.) Ka. 1. Ayna. 2. Meşhur bir çeşit lali.
MİRAÇ: (Ar.). 1. Merdiven. 2. Göğe çıkan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır. Hz. Muhammed (s.a.s)’in göğe çıktığı gece ki, Recep ayının 27’sine rastlayan kandil gecesidir. O gecede 5 vakit namaz farz kılınmıştır.
MİRAN: (Fars.) Er. – Beyler.
MİRAY: (Fars.) Ka. – Ayın ilk günleri.
MİRCAN: (Fars.) Ka. – Canın içi.
MİRHAN: (Fars.) Ka. – (bkz. Mircan).
MİRKELAM: (Fars.) Er. – Güzel, nazik konuşan kimse.
MİRNUR: (Fars.) Ka. – (bkz. Mircan).
MİRZA: (Fars.) Er. 1. Emiroğlu beyi, hükümdar soyundan gelen. 2. Doğu Türk devletlerinde asalet unvanı. 3. Dubb-i Ekber yıldız kümesindeki parlak yıldız.
MİSAK: (Ar.) – Sözleşme, yemin, and, ahid. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MİSBAH: (Ar.) Er. – Aydınlatma cihazı, ışık çırağı. Hz. Peygamber (s.a.s.)’in isimlerinden.
MİZAN: (Ar.) Er. 1. Terazi. 2. Sağlama.
MUADDAL: (Ar.) Er. – (bkz. Hz. Peygamberin isimlerinden).
MUALLA: (Ar.) Ka. 1. Yüce, yüksek, (bkz. Bülent). Makamı, rütbesi yüksek. 2. Bir yazı stili.
MUAMMER: (Ar.) – Ömür süren, yaşayan, yaşamış. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUARRA: (Ar.) Ka. – Çıplak, soyulmuş. An, temizlenmiş.
MUATTAR: (Ar.). – Güzel kokulu, ıtırlı. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUAVİYE: (Ar.) Er. – Emevi devletinin ilk hükümdarı olup Hind ve Ebu Süfyan’ın oğludur. Mekke’de doğmuştur. Hz. Peygamber (s.a.s.)’in kayınbiraderi ve vahiy katibidir.
MUAZ: (Ar.) Er. 1. Korunan, sığınan. 2. Çok aziz, izzet sahibi, saygı uyandıran, kıymetli, muhterem, sevgili. Muaz b. Cebel, sahabeden.
MUAZZEZ: (Ar.) Ka. – (bkz. Muaz). – Ta’ziz edilmiş, izzetlendirilmiş. İzzet ve şeref sahibi. İkram ve izaz olunan, ağırlanan, hürmetle, saygı ile kabul olunan. Kıymetli, değerli, aziz.
MUBAHAT: (Ar.) Ka. – Günahı, sevabı olmayan, işlemesi ne haram, ne de helal olan (mubah).
MUCİB: (Ar.) Er. 1. İcabet eden, uyan. İcap eden, gereken. 2. Sebeb olan, vesile teşkil eden. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
MUCİBE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mucib).
MUCİD: (Ar.) Er. 1. Yaratıcı. 2. Bir buluş ortaya çıkaran kimse.
MUCİDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mucid).
MUCİZE: (Ar.) Ka. – Hayran bırakan, olağanüstü olay. İnsan aklının alamayacağı.
MUFADDAL: (Ar.) Er. – Faziletli, fazileti çok adam.
MUHABBET: (Ar.) Ka. 1. Sevme, sevgi. 2. Dostluk. Dostça konuşma.
MUHACCEL: (Ar.) Er. 1. Ayağı sekili beyaz at. 2. Gerdeğe konulmuş.
MUHACİR: (Ar.) Er. – Göç eden, göçmen.
MUHAFIZ: (Ar.) Er. – Muhafaza eden, değiştirmeyen, koruyan. Bekçi.
MUHAMMED: (Ar.) Er. 1. Birçok defalar hamdu sena olunmuş, tekrar tekrar övülmüş. 2. Birçok güzel huylara sahip. Hz. Peygamber (s.a.s)’in isimlerindendir. Dedesi Abdülmuttalib tarafından, gökte hak yerde halk övsün niyetiyle bu ad konulmuştur. Kur’an’da dört yerde zikredilmiştir.
MUHARREM: (Ar.) Er. 1. Tahrim olunmuş, haram kılınmış. 2. Kamer takviminin birinci ayı aşura ayı. Müslümanlıktan önce bu ayda savaşmak yasak olduğu için bu ad verilmiştir. Bu ayın ilk 10 gününde Kerbela vakasının yıldönümünde matem yapılır. 10. gününde aşure pişirilir.
MUHBİR: (Ar.) Er. – Haber veren, haberci.
MUHDİN: (Ar.) Er. – (bkz. Hz. Peygamberin isimlerinden).
MUHİB: (Ar.) Er. 1. Seven, sevgi besleyen, dost. 2. Tutkan, yer. 3. Bir tarikata intisap etmemekle birlikte yakınlığı olan.
MUHİBE: (Ar.) Ka. – (bkz. Muhib).
MUHİDDİN: (Ar.) – Dini saran, çevreleyen. – Türk dil kuralları açısından “d/t” olarak kullanılır.
MUHLİS: (Ar.) Er. – Halis, katıksız. Dostluğu, samimiliği ve her hali içten gönülden olan.
MUHLİSE: (Ar.) Ka. – (bkz. Muhlis).
MUHSİN: (Ar.) Er. – İhsan eden, iyilikte, bağışta bulunan.
MUHSİNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Muhsin).
MUHTAR: (Ar.) Er. 1. İhtiyar eden, seçilmiş, seçkin. Hareketinde serbest olan, istediği gibi davranan, dilediğini yapan. 2. Köy veya mahalle işlerine bakmak üzere halkın seçtiği kimse. Hz. Peygamber (s.a.s)’in isimlerinden.
MUHTEREM: (Ar.) Ka. – İhtiram olunmuş. Saygıdeğer, sayılan.
MUHTEŞEM: (Ar.) – İhtişamlı, tantanalı, debdebeli, görkemli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUHYİ: (Ar.) – İhya eden, dirilten, canlandıran, hayat veren. – Allah’ın isimlerindendir. “Abd” takısı alarak kullanılır. Abdulmuhyi.
MUİD: (Ar.) Er. – Öğretmen yardımcısı. Asistan.
MUİN: (Ar.) Er. – Yardımcı. Çırak.
MUİNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Muin).
MUİZ: (Ar.) – Ağırlayıcı, izzet ve ikram edici. Allah’ın isimlerindendir. “Abd” takısı alarak kullanılır. Abdulmuiz.
MUKADDEMUN: (Ar.) Er. – (bkz. Hz. Peygamberin isimlerinden).
MUKADDER: (Ar.) 1. Takdir olunmuş, kıymeti biçilmiş, kadri değeri bilinmiş, beğenilmiş. 2. Yazılı, yazılıp belirlenmiş ilahi taktir. 3. Yazılı olmayıp sözün gelişinden anlaşılan. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır. Hz. Peygamberin isimlerinden.
MUKADDES: (Ar.) – Takdis edilmiş, mübarek kutsal temiz. Mübarek, kutsal kitaplar, Kur’an, Tevrat, Zebur, İncil. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUKAFFA: (Ar.) Er. – Uyaklı, kafiyeli. – (bkz. Hz. Peygamberin isimlerinden).
MUKAYYET: (Ar.) Er. 1. Kayıtlı, bağlı, bağlanmış. 2. Ayağında zincir ve pranga bulunan. 3. Bir işe ehemmiyet veren. 4. Kaydolunmuş, deftere geçmiş.
MUKBİL: (Ar.) Er. – İkballi, kutlu, mutlu, bahtiyar, mes’ud.
MUKBİLE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mukbil).
MUKİM: (Ar.) Er. – İkamet eden, oturan. Hz. Peygamberin isimlerinden.
MUKİME: (Ar.) Ka. – (bkz. Mukim).
MUKMİR: (Ar.) Er. – Ay ışıklı, mehtaplı.
MUKMİRE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mukmir).
MUKTEDİR: (Ar.) Er. – İktidarlı, gücü yeten, becerebilen.
MUKTEFİ: (Ar.) Er. 1. İktifa eden. 2. Ardı sıra izinden gidilmiş örnek olan. – Hz. Peygamber (s.a.s.)’in isimlerinden.
MUNGAR: (Tür.) Er. – Eli açık, cömert.
MUNİS: (Ar.) Er. – Ünsiyetli alışılan, yadırganmaz, alışılmış. Cana yakın sevimli. İnsandan kaçmayan.
MUNİSE: (Ar.) Ka. – (bkz. Munis).
MUNTEKA: (Ar.) Er. – (bkz. Hz. Peygamberin isimlerinden).
MURAD: (Ar.) Er. – Arzu, istek, dilek. Maksat meram. Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
MURADİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Murad).
MURATHAN: (Ar.) Er. (bkz. Murat).
MURTAZA: (Ar.) Er. 1. İrtiza edilmiş, beğenilmiş seçilmiş. Güzide. 2. Allah’ın razı olduğu kişi, kendisinden razı olunan kişi. – Aliyyü’l-Murtaza: Hz. Ali’nin lakabı.
MUS´AB: (Ar.) Er. – Zor. Güçlü, dayanıklı. Ashabdan ünlü şehid Mus’ab b. Umeyr’in adıdır.
MUSA: (Ar.) Er. – Vasiyet edilmiş. Vasi nasbolunmuş, vasiyeti yerine getirmekle vazifelendirilmiş. Tavsiye olunmuş. Sina yarımadısında, Eymen vadisinde Tur dağında Allah’ın lütfuna mazhar olarak, kavmine “on emir” adı altında Allah’ın şeriatını bildiren peygamber. Büyük kitaplardan Tevrat ona indirilmiştir.
MUSADDIK: (Ar.) Er. – Gerçekliğini ve geçerliliğini resmi yazı ile bildiren. Tasdik eden.
MUSLİH: (Ar.) Er. – İslah eden, iyileştiren, düzeltici, arabulucu. Barıştıran. Bu kelime Kur’an’da birkaç defa zikredilmiştir.
MUSLİHİDDİN: (Ar.) Er. – Dinin salahı için çalışan.
MUSTAFA: (Ar.) Er. 1. Temizlenmiş, seçilmiş, güzide. 2. Hz. Peygamberin isimlerinden. 3. Sa’d Suresi 47. ayette geçer.
MUŞTU: (Tür.) Er. – Müjde, sevindirici haber.
MUŞTUBEY: (Tür.) Er. – (bkz. Muştu).
MUTA: (Ar.) Er. – İtaat olunan, boyun eğilen, başkalarının kendisine itaat ettikleri. Hz. Peygamberin isimlerinden.
MUTAHHAR: (Ar.) – Takdir edilmiş, temizlenmiş, temiz. Temiz mübarek. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUTALLA: (Ar.) Ka. – Yaldızlanmış, yaldızlı.
MUTARRA: (Ar.) – Çok taze, parlak. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUTASIM: (Ar.) Er. 1. İtisam eden, eliyle tutan, yapışan. 2. Günahtan çekinen. 3. Allah’ın ipine sımsıkı sarılan.
MUTE: (Ar.) Er. – Ürdün’de Lut gölünün kuzeyinde verimli bir ova. Peygamberliğin son dönemlerinde hristiyanlarla yapılan savaşın adı.
MUTEBER: (Ar.) Ka. 1. İtibarlı, hatırı sayılır, saygın. 2. İnanılır, güvenilir. 3. Yürürlükte olan geçer.
MUTENA: (Ar.) Ka. 1. Özenle dikkatle seçilmiş. 2. Önemli, seçkin. 3. Az bulunur.
MUTİ: (Ar.) Er. 1. İtaat eden, baş eğen, veren. Tabi, bağlı. 2. Rahat ve uslu.
MUTİA: (Ar.) Ka. – (bkz. Muti).
MUTLAY: (Tür.) – Mutlu, sevinçli ay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUTLU: (Tür.) – Talihli, uğurlu. Bahtiyar. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MUTLUALP: (Tür.) Er. – (bkz. Mutlu).
MUTLUGÜN: (Tür.) Er. – (bkz. Mutlu).
MUTLUHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Mutlay).
MUTLUKANİ: (Tür.) Er. – (bkz. Mutlu).
MUTLUTEKİN: (Tür.) Er. – (bkz. Mutlay).
MUTTALİB: (Ar.) – Talepte bulunan, isteyen, (bkz. Abdülmuttalib)
MUTLUER: (Tür.) Er. – (bkz. Mutlu).
MUVAFFAK: (Ar.) Er. 1. Allah’ın yardımına ulaşmış, işi rast gitmiş kimse. 2. Başaran beceren.
MUVAHHİD: (Ar.). – Allah’ın birliğine inanan. Allah’tan başka hiçbir ilah ve kanun koyucu tanımayan, yalnız Allah’tan gelen emirleri kabul eden.- Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
Lütfen Paylaşın!
