MEFTUN: (Ar.) Er. 1. Fitneye düşmüş, sihirlenmiş. 2. Gönül vermiş, tutkun vurgun. Hayran olmuş, şaşmış.
MEFTUNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Meftun).
MEHDİ: (Ar.) Er. 1. Kendisine rehberlik edilen. Allah tarafından hidayet verilmiş olan. – Doğru yolu tutan. 2. Şiilere göre 12 imamın sonu.
MEHDİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mehdi).
MEHİB: (Ar.) Er. 1. Heybetli, azametli, korkunç (mehub). 2. Arslan (Esed, gazanfer, haydar, şir).
MEHİR: (Fars.) Ka. – Ay.
MEHLİKA: (Fars.) Ka. – Ay yüzlü güzel.
MEHMET: (Tür.) Er. – Muhammed isminin türkçesi. (bkz. Muhammed).
MEHPARE: (Fars.) Ka. – Ay parçası, çok güzel.
MEHRE: (Tür.) Ka. – Hind okyanusu sahili ile Hadramut arasında bir ülke.
MEHRU: (Fars.) Ka. – Ay yüzlü güzel.
MEHTAP: (Fars.) Ka. 1. Ay aydınlığı, ay ışığı. Dolunay. 2. Alay, eğlence, zevklenme. – Türk dil kuralı açısından “b/p” olarak kullanılır.
MEHVEŞ: (Fars.) Ka. – Ay gibi, ay yüzlü, güzel.
MEKİN: (Ar.) Er. 1. Temekkün eden, oturan yerleşen. 2. Vakarlı, temkinli, vakar, iktidar sahibi. Hz. Peygamber (s.a.s)’in isimlerinden.
MEKİNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mekin). 1. İktidar ve onur sahibi. 2. Yer tutup oturan, yerleşmiş.
MEKNUN: (Ar.) Er. – Saklı, gizli, iyice korunmuş.
MEKNUNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Meknun).
MEKNUZ: (Ar.) Er. – Gömülü. Hazineye konulmuş, saklanmış.
MEKNUZE: (Ar.) Ka. – (bkz. Meknuz).
MEKREMET: (Ar.) Er. – Kerem, cömertlik. Saygı, ağırlama.
MEKŞUFE: (Ar.) Ka. – Açılmış, açık. Bilinmez değil, keşfolunmuş.
MELÂ: (Ar.) Ka. 1. Doluluk. 2. Topluluk. 3. Ova.
MELAHAT: (Ar.) Ka. – Güzellik, yüz güzelliği.
MELDÂ: (Ar.) Ka. – Genç, körpe ve nazik.
MELEK: (Ar.) Ka. 1. Allah’ın nurdan yarattığı varlıklar. Allah’ın emirlerine tam itaat eden varlıklar. 2. Halim, selim güzel huylu kimse.
MELEKNAZ: (a.f.i.) Ka. – (bkz. Melek).
MELEKNUR: (Ar.) Ka. – (bkz. Melek).
MELEKPER: (a.f.i.) Ka. – Melek kanatlı.
MELEKRU: (a.f.i.) Ka. – Melek yüzlü.
MELEKSİMA: (a.f.i.) Ka. – Melek şimali.
MELHUZ: (Ar.) Er. – Umulur, beklenir.
MELHUZA: (Ar.) Ka. – (bkz. Melhuz).
MELİH: (Ar.) Er. – Melahat sahibi, güzel, şirin, sevimli.
MELİHA: (Ar.) Ka. – (bkz. Melih).
MELİK: (Ar.) Er. 1. Padişah, hakan, hükümdar. 2. Mal sahibi. 3. Allah’ın isimlerinden, (bkz. Abdülmelik). Melikşah: Sultan Sencer’in babası olan büyük Selçuklu hükümdarı.
MELİKANBER: (Ar.) Er. – Kudretli, nüfuzlu, Habeş köle. Melik ve anber isimlerinden birleşik isim.
MELİKE: (Ar.) Ka. – Kadın hükümdar. Hükümdar karısı.
MELİKSERVER: (Ar.) Er. – Doğu Sultanı hükümdar.
MELODİ: (Yun.) Ka. – Nağme, ahenk, ezgi.
MELTEM: (Tür.) Ka. – Yazın düzenli olarak karadan denize doğru esen rüzgar.
MEMDUD: (Ar.) Er. – Uzatılan.
MEMDUDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Memdud).
MEMDUH: (Ar.) Er. Övülmüş, övülecek.
MEMDUHA: (Ar.) Ka. – (bkz. Memduh).
MEMNUN: (Ar.) Er. 1. Minnet altında bulunan. 2. Sevinmiş, sevinçli. Razı hoşnut, (bkz. Dilşad).
MEMNUNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Memnun). Sevinmiş, sevinçli.
MEMUN: (Ar.) Er. – Emin bulunan, korkusuz, tehlikesiz, sağlam, (bkz. Emin).
MENAF: (Ar.) Er. 1. Dağın sivri tepesi. 2. Cahiliye döneminde Arapların putu. – İsim olarak kullanılmaz.
MENDERES: (Yun.) Er. – Akarsu yataklarının dolanbaçlı kısmı. Ege bölgesindeki 3 akarsudan birisinin adı.
MENEKŞE: (Fars.) Ka. – Menekşegillerden birçok çeşitleri bulunan koyu mor çiçek açan süs bitkisi. Koyu mor renk.
MENGÜ: (Tür.) – Ebedi ölümsüz, bengi. Mengü suyu: Ab-ı hayat. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MENGÜALP: (Tür.) Er. – Ölümsüz, güçlü, kuvvetli, yiğit.
MENGÜBAY: (Tür.) Er. – Varlıklı kimse.
MENGÜBERT: (Tür.) Er. – Allah verdi.
MENGÜCEK: (Tür.) Er. – Erzincan, Kemah, Divriği ve Şebinkarahisar’ı içine alan bölgeyi fethederek XII. yy.’ın ilk yansına kadar elinde tutan Türk sülalesi.
MENGÜÇ: (Tür.) Er. – Yaşlı.
MENGÜER: (Tür.) Er. – (bkz. Mengü).
MENGÜTAY: (Tür.) Er. – (bkz. Mengüer).
MENNAN: (Ar.) Er. – Çok ihsan eden, verici, ihsanı bol. – Abd takısı alarak kullanılır. Allah’ın isimlerinden (bkz. Abdülmennan).
MENSUR: (Ar.) Er. – Saçılmış, dağılmış. Ölçüsüz, uyaksız, manzum olmayan söz.
MENSURE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mensur).
MENŞUR: (Ar.) Er. – Neşrolunmuş, dağıtılmış, yayılmış.
MENSURE: (Ar.) Ka. – (bkz. Menşur).
MENZUR: (Ar.) Er. – Adanmış, vadedilmiş. Adak olarak belirtilmiş.
MENZURE: (Ar.) Ka. – (bkz. Menzur).
MERAFİ: (Ar.) 1. Dağın sivri tepesi. 2. İslam’dan evvel Arapların putu. –İsim olarak kullanılmaz.
MERAHÂN: (Ar.) Er. 1. Ferah, sevinç. 2. Zayıf olma hali.
MERAL: (Tür.) Ka. – (bkz. Maral).
MERAM: (Ar.) Ka. – Arzu istek. İçten tasarlanan niyet.
MERCAN: (Ar.) Selenterelerin mercanlar sınıfından olup kayalık yerlerde koloni meydana getirerek yaşayan, iskeleti kalkerli kırmızı renkli deniz hayvanı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MERD: (Fars.) Er. 1. Adam, insan. 2. Özü sözü doğru kabadayı, yiğit. -Türk dil kurallarına göre “d/t” değişmesiyle kullanılır.
MERDAN: (Fars.) Er. – Mertler, insanlar, erkekler, yiğitler.
MERDİ: (Fars.) Er. – Mertlik, erlik. Cesaret, yüreklilik. İnsanlık.
MERDÜM: (Fars.) 1. İnsan, adam. 2. Gözbebeği. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MEREVİŞ: (Tür.) Ka. – Terementi ağacının tohumu.
MERĞUB: (Ar.) Er. 1. İstenilen, sevilen. 2. Herkes tarafından sevilip aranılan.
MERĞUBE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mergup).
MERİÇ: (Tür.) – Balkan yarımadasının güneydoğu kesiminden geçen akarsu. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MERİH: (Ar.) Er. – Dünya’dan sonra güneşe en yakın olan gezegen.
MERKÜR: (Fran.) Er. – Güneşe en yakın gezegen.
MERSA: (Ar.) Ka. – Liman.
MERT: (Fars.) Er. 1. Özü, sözü doğru yiğit. 2. Erkek insan.
MERTEL: (f.t.i.) Er. – (bkz. Mert).
MERTER: (f.t.i.) Er. – (bkz. Mert).
MERTKAL: (f.t.i.) Er. – Her zaman doğru kal.
MERTKAN: (f.t.i.) Er. – Mert soydan gelen.
MERTOL: (f.t.i.) Er. – Her zaman sözünün eri ol.
MERVAN: (Ar.) Er. – Emevi sülalesinin Mervan kolu.
MERVE: (Ar.) Ka. – Mekke’de bir dağın adı olup hacılar, Merve ile Safa arasında Sa’y ederler yani 7 defa gidip gelirler.
MERYEM: (İbr.) Ka. – 1. Abid. İbadete düşkün insan. 2. Hz. İsa’nın annesi.
MERZAT: (Ar.) Er. – Rıza, hoşnutluk.
MERZUK: (Ar.) Er. – Rızıklandırılmış, rızık verilmiş.
MERZUKA: (Ar.) Ka. – (bkz. Merzuk).
MESERRET: (Ar.) Ka. – Sevinçler. Şenlik, sevinç.
MESİH: (Ar.) Er. 1. Üzerine yağ sürülmüş. 2. Mesholunmuş, başka bir şekle girmiş olan. 3. Acaip, tuhaf. 4. Ölmek. – Mesih: Hz. İsa’nın elini sürdüğü hastaların derhal iyileşmesi dolayısıyla kendisine isim olarak verilmiştir.
MESRUR: (Ar.) – Sevinçli, memnun, sevinmiş meramına ermiş. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
MESRURE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mesrur).
MESUD: (Ar.) Er. – Saadetli, bahtlı, bahtiyar, kutlu. – Türk dil kurallarına göre “d/t” olarak kullanılır.
MESUDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mesud).
MEŞHED: (Ar.) Er. – Bir adamın şehit olduğu veya bir şehidin gömüldüğü yer. İran’da ziyaretgah olan meşhur şehir. Hz. Peygamber (s.a.s)’in isimlerinden.
MEŞHUR: (Ar.) Er. – Ünlü, argın, tanınmış.
MEŞHURE: (Ar.) Ka. – (bkz. Meşhur).
MEŞKUR: (Ar.) Er. – Beğenilmiş, övülmüş. Teşekkür edilmeye değer olan.
MEŞKURE: (Ar.) Ka. – (bkz. Meşkur).
METE: (Tür.) Er. – Büyük Türk-Hun İmparatoru (M.Ö. 209-174).
METEHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Mete)
METHİYE: (Ar.) Ka. – Birini övmek maksadıyla yazılmış eser, kaide.
METİN: (Ar.) Er. 1. Metanetli, sağlam, dayanıklı. 2. Özü, sözü doğru, sebatkar, itimat edilir. Hz. Peygamber (s.a.s)’in isimlerinden.
METİNER: (Tür.) Er. – (bkz. Metin).
MEVA: (Ar.) Ka. – Sığınılacak yer, yurt, mesken.
MEVCUD: (Ar.) Er. – Var olan, bulunan. Hazır olan, hazır bulunan. -Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
MEVCUDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mevcud).
MEVDUT: (Ar.) Er. – Sevilmiş, sevilen. Gaznelilerin bir hükümdarı.
MEVEDDET: (Ar.) Ka. – Sevgi, muhabbet. Dostluk.
MEVHİBE: (Ar.) Ka. – Vergi, ihsan, bağış.
MEVLUD: (Ar.) Er. 1. Yeni doğmuş çocuk. 2. İhsanın doğduğu yer. 3. Doğulan zaman. Hz. Muhammed’in doğumunu anlatan manzum eser. – Türk dil kurallarına göre “d/t” olarak kullanılır.
MEVLUDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mevlud).
MEVSİM: (Ar.) Ka. 1. Yılın dört bölümünden biri. 2. Dağlamak suretiyle damga vurmak.
MEVSUL: (Ar.) Er. – Hz. Peygamber’in isimlerinden.
MEVSUNNE: (Ar.) Ka. 1. Bahar yağmuru yağmış toprak. 2. Baştan aşağı süslü zırh.
MEVZUN: (Ar.) Er. – Biçimli, yakışıklı, güzel.
MEVZUNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Mevzun).
MEYMUN: (Ar.) Er. – Uğurlu, bereketli, kutlu.
MEYMUNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Meymun). Hz. Peygamberin en son hanımı.
MEYSUR: (Ar.) Er. – Kolaylanmış, kolaylaştırılmış şeyler.
MEYSURE: (Ar.) Ka. – (bkz. Meysur).
Lütfen Paylaşın!
