İLTİFAT: (Ar.) 1. Yüzünü çevirip bakma. 2. Dikkat. 3. Hatır sorma, gönül alma. 4. Sözünü başka bir kişiye çevirme. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İLTİKA: (Ar.) Ka. – Rast gelme, kavuşma, karşılaşma, buluşma.
İLTİKAULLAH: (Ar.) – Allah’a kavuşma, hidayete erme.
İLYAS: (İbr.) Er. – Yağmurlara hükmeden İsrail peygamberi. Kur’an-ı Kerim’de 3 yerde adı geçen peygamberin ismidir. Hızır (a.s.) olduğunu söyleyenler vardır.
İMAD: (Ar.) Er. – Direk, kolon.
İMADEDDİN: (Ar.). 1. Dinin direği. Daha çok unvan olarak kullanılır. -Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
İMAM: (Ar.) Er. 1. Namazda kendisine uyulan kimse. 2. Önde bulunan, önayak olan kimse. 3. Halife. Devlet başkanı. 4. Mezhep kuran yüksek dereceli alim. 5. Hz. Ali neslinden gelen. 6. İmam-ı Âzam: Hanefiyye mezhebinin kurucusu.
İMÂR: (Ar.) Er. – Şenlendirme, bayındırma.
İMAREDDİN: (Ar.) Er. – Dini alanda yenilik yapan, dinin yönlendirdiği kimse. – Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
İMDÂD: (Ar.) Er. 1. Yardım eden. 2. Yardıma gönderilen kuvvet. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
İMER: (Tür.) – Çok zengin, varlıklı. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İMGE: (Tür.) – Hayal karşılığı olarak kullanılan ve Fransızca İmaj kelimesine benzetilerek uydurulan kelime.
İMRÂN: (Ar.) Er. 1. Evine bağlı kalan. 2. Hz. Meryem’in babası, Âl-i İmran: İmran ailesi. Musa, Harun-Meryem ve İsa. – Kur’an-ı Kerim’in 3. suresi.
İMREN: (Tür.) – Görülen bir şeyi veya herhangi bir isteği elde etmek istemi, gıbta. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İMRUZ: (Fars.) – Bugün. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İNAK: (Ar.) Er. – Gerçek dost, arkadaş, sırdaş.
İNAKA: (Ar.) Ka. – Aşın güzelliği ve çekiciliği ile hayat verme, verilme.
İNALKUT: (Tür.) Er. – İnanılan doğru, uğurlu ve kutlu kimse.
İNALTEKİN: (Tür.) Er. – (bkz. İnalkut).
İNAMULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın nimeti, iyiliği.
İNAN: (Ar.) Er. 1. Dizgin. 2. İdare etme, yürütme. 3. (Tür.) Bir kimse ya da şeyin doğruluğunu büyüklüğünü ve gücünü sarsılmaz bir duygu ile benimseme, iman.
İNANÇ: (Tür.) Er. 1. Bir fikre olan bağlılık, kesin kabul. 2. İman. 3. Kesin kabulle bağlanılan şey. 4. İnanılır şey. 5. Doğru, emin.
İNANÖZ: (Tür.) Er. – Özünde inanç olan, iman eden.
İNARE: (Ar.). – Nurlandırma, aydınlatma. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İNAYET: (Ar.) Ka. 1. Dikkat. 2. Gayret, özenme. 3. Lütuf, ihsan, iyillik.
İNAYETULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın lütfü. Allah’ın ihsanı. İnayetullah Kenbu: Şah Cihan dönemini anlatan, Şahcihanname isimli yapıtın sahibi. Hintli tarihçi, yazar.
İNCİ: (Tür.) Ka. 1. İstiridye cinsinden deniz hayvanlarının içinde çıkan parlak, yuvarlak ve ziynet eşyası olarak kullanılan kıymetli taş. 2. Küçük, temiz ve sevimli. 3. Kıymetli.
İNCİFEM: (t.a.i.) Ka. – İnci gibi güzel ağızlı.
İNCİFER: (t.f.i.) Ka. – İnci gibi parlak güzel.
İNCİLÂ: (Ar.) Ka. 1. Parlama, cilalama. 2. Görünme, belli olma. 3. Parlaklık, ışık.
İNCİLAY: (Tür.) Ka. – Ay’ın en ince olan zamanı. – İnci ve ay kelimelerinden birleşik isim.
İNCİSER. (t.f.i.) Ka. – Baş inci, en güzel inci.
İNDİRA: (Ar.) 1. Girişim. 2. Öne geçme. 3. Bulut altından sıyrılma. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İNFAKULLAH: (Ar.). – Allah’ın yardımı, nafakası, infakı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İNKİYADULLAH: (Ar.) Er. – Allah’a boyun eğme, teslim olma, kendini teslim etme.
İNŞAT: (Ar.) Er. – Neşelendirme, (bkz. Neşet).
İNŞAULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın yapması, meydana getirmesi.
İNŞİLÂL: (Ar.) 1. Şelale oluşturma. 2. Şiddetle dökülme, atılarak akma.-Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İNŞİRAH: (Ar.) Er. 1. Açılma. 2. Açıklık, ferahlık. – Kur’an-ı Kerim’de bir süre adı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İNŞİRAK: (Ar.) 1. Çatlayıp yarılma, yarık olma. 2. Parlama. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İPAR: (Tür.) Ka. 1. Yüksek dağların kar tutmayan yerlerinde yetişen bir çeşit dikenli otun sarımtrak çiçekleri, kurusa bile uzun süre kokusu gitmez.
- Güzel koku, misk, anber.
İPEK: (Tür.) Ka. – İpekböceği denilen ve dut yaprağı ile beslenen kurdun ördüğü koza çözülerek elde edilen, kumaş dokumada kullanılan parlak ve ince tel.
İRADE: (Ar.) Er. 1. İstem. 2. Emir. 3. (bkz. İstem).
İRCA: (Ar.) 1. Geri çevirme, geri döndürme. 2. (Kim.) indirgeme. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İREM: (Ar.) 1. Cennet bahçesi. 2. Ok veya kurşun atılan nişan tahtası. 3. Cenk denilen musiki aleti ve bunu icad edenin adı. 4. Ad kavmi zamanında, Şeddad tarafından cennete benzetilme amacıyla yapılan bahçe olup, Şam’da veya Yemen’de bulunduğu söylenir. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İREN: (Ar.) 1. Özgür, hür. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İRFAN: (Ar.) 1. Bilme, anlama. 2. Gerçeği sezme, kavrama gücü. 3. Dini gerçek ve sırlan biliş. 4. Kültür. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İRFAT: (Ar.) Er. – Yardım etme, bir şey verme.
İRGÜN: (Tür.) – Sabahın erken saatleri. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İRMAN: (Fars.) 1. Çağrısız gelen kimse. 2. Dalkavuk. 3. Eğreti. 4. Arzu, istek. 5. Pişmanlık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İRMEGÂN: (Fars.) Ka. 1. Uğurluluk, saadet, ikbal. 2. Terbiye eden.
İRSAD: (Ar.) Ka. 1. Hazırlama. 2. Hazır olma.
İRSALULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın göndermesi, yollaması, Allah’tan gelen.
İRSEN: (Ar.) – Miras olarak, anadan babadan geçerek. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İRŞAD: (Ar.) 1. Doğru yolu gösterme uyarma. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İRŞADULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın irşadı.
İRTEK: (Tür.) Er. 1. Şafak vaktinde doğan. 2. Masal, efsane.
İRTİZA: (Ar.) Er. – Razı olma, uygun bulma, beğenme, seçme.
İRVA: (Ar.) Ka. – Suya kandırma.
İRZA: (Ar.) – Gönlünü etme, hoşnut etme. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İRZİZ: (Ar.) Ka. 1. Titreme. 2. Dolu tanesi. 3. Dik ses.
İSA: (Ar.) Er. – Dört büyük peygamberden biri. Dört büyük kitaptan İncil’in kendisine gönderildiği, Fir’avunlarla verdiği muhteşem mücadeleyle bilinen büyük peygamber. Kur’an’da 25 yerde ismi geçmektedir.
İSABET: (Ar.) 1. Düşme, (isabet). 2. Düşme, çıkma. 3. Değme, tutma. 4. Yerindelik, yazılmazlık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İSAD: (Ar.) Er. 1. Yüceltme, yükseltme. 2. Kutlu kalma.
İSADE: (Ar.) Ka. – (bkz. İsad).
İSAF: (Ar.) Er. – Bir isteği, dileği yerine getirme.
İSAR: (Ar.) Er. 1. İkram, bahşiş. 2. Cömertlikle verme. 3. Dökme, saçma, serpme. 4. Kendi muhtaç olduğu halde bahşiş verme.
İSARE: (Ar.) Ka. – (bkz. İsar).
İSASE: (Ar.) Ka. 1. Göz ucuyla bakma. 2. Camiyet. 3. Zenginlik, servet.
İSFENDİYAR: (Fars.) Er. – İran mitolojisinde adı geçen hükümdarın adı.
İSFİD: (Fars.) 1. Ak, beyaz renkli. 2. (bkz. Esfid). – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İSHAK: (İbr.) Er. 1. İbranice “Gülme” anlamına geldiği söylenir. 2. Hz. İbrahim’in 2 oğlundan biri olan ve Ya’kub (a.s.)’un babası. Peygamberdir. Kur’an’da 17 yerde ismi geçen peygamberlerdendir.
İSKENDER: Er. – M.Ö. 356-323 yıllan arasında yaşayan ve 20 yaşında hükümdar olan Makedonya kralı, Aristo’dan ders almıştır. Yunanistan, İran, Anadolu, Suriye, Mısır, Hindistan’ı istila eden hükümdara, Büyük İskender lakabı takılmıştır. 33 yaşında ölmüştür.
İSLÂM: (Ar.) Er. 1. Muhammed(s.a.s)’e nazil olan ve kendisi tarafından insanlığa tebliğ edilen din, Allah’ın en son dini. 2. Allah’a teslim olma, onun emirlerine uyup, yasaklarından kaçınma. 3. İyi geçinme, barış içinde olma.
İSMÂH: (Ar.) Er. 1. Semahatli, cömert kılma. 2. Mülayim ve itaatli.
İSMAİL: (Ar.) Er. – Hz. İbrahim (a.s.)’in oğlu. İbrahim (a.s.) O’nu Allah’a kurban olarak adamış ve sözünde durmak için harekete geçmiştir.
Fakat Allah (c.c.) O’nu son anda Cebrail aracılığıyla durdurmuş ve bu imtihanı kazandığını bildirmiştir. İsmail (a.s.) Kur’an’da ismi geçen peygamberlerdendir ve babasıyla beraber Ka’be’yi inşa etmişlerdir.
İSMET: (Ar.) 1. Masumluk, günahsızlık, temizlik. 2. Haramdan namusa dokunan hallerden çekinme. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır. Peygamberin sıfatlarındandır.
İSMİHAN: (Ar.) – Hükümdar isimleri. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İSMİNAZ: (a.f.i.) Ka. 1. Naz isminde. 2. Çok nazlı olan.
İSMİNUR: (Ar.) Ka. – Nur ismini alan.
İSMİRAR: (Ar.). – Esmerleşme, kara olma, kararma. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılabilir.
İSNÂ: (Ar.) 1. Övme, şükretme. 2. Değerini yükseltme. 3. Bir yerde uzun zaman kalma. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İSRA: (Ar.) Ka. 1. Yürütme, geceleyin yürütme gönderme. 2. Hz. Peygamberin miraç gecesi. 3. Kur’an-ı Kerim’in 17. suresi.
İSRÂC: (Ar.) 1. Yakma, yandırma. 2. Aydınlatma. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İSRAFİL: (Ar.) Er. – Dört büyük melekten sura üfürme görevi verilen melek.
İSRAİL: (İbr.) – Ya’kub peygamberin lakabı. Sonradan onun soyundan gelenler İsrailoğullan diye anılmışlardır. İsrailoğullan, Kur’an’da çok sık kullanılan bir isimdir.
İSTÂRE: (Fars.) Ka. – Yıldız, necm, sitare.
İSTEM: (Ar.) 1. Zulüm ve sitem. 2. İsim olarak kullanılması uygun değildir.
İSTEMİHAN: (Tür.) – Göktürk devletinin kurucusu Bumin kağanın kardeşi olan Türk hakanı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İSTİHSAN: (Ar.) – Güzel bulma, beğenme. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İSTİKBAL: (Ar.) 1. Gelecek zaman. 2. Geleni karşılama. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İŞCAN: (Tür.) Er. – Çalışmayı seven, çalışkan.
İŞVE: (Ar.) Ka. – Güzellerin gönül alıcı, gönül aldatıcı, nazlı davranışı.
İTKAN: (Ar.) Er. 1. Sağlamlaştırma. 2. İnanma.
İVAR: (Fars.) Ka. – Düzülmüş, koşulmuş, hazırlanmış.
İYEM: (Tür.) – Güzellik. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İYİSAN: (Tür.) – İyi adla anılan, iyi tanınan kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İZAN: (Ar.) 1. Anlayış, kavrayış, akıl. 2. Terbiye, edeb. 3. Boyun eğme, göz dinleme. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İZANULLAH: (Ar.) Er. – Allah’a boyun eğme, Allah’ın terbiyesi.
İZEM: (Ar.) – Büyüklük, ululuk. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İZGİ: (Tür.) – (bkz. İzgü).
İZGÜ: (Tür.) – İyi güzel, akıllı, adaletli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İZGÜL: (Tür.) Ka. – (bkz. İzgü).
İZGÜN: (Tür.) Er. – (bkz. İzgü).
İZHAN: (Tür.) Er. – İyiliğin, güzelliğin hakimi, yönetici.
İZHANIM: (Tür.) Ka. – (bkz. İzhan).
İZHAR: (Ar.) Er. – Gösterme, meydana çıkarma.
İZRA: (Ar.) 1. Aşın övme. 2. Altın arama. 3. Korkutma. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
İZZET: (Ar.) Er. 1. Değer kıymet yücelik, ululuk. 2. Kuvvet, kudret. 3. Hürmet, saygı ikram izan.
İZZETTİN: (Ar.) Er. 1. Dünün kıymeti, kudret, ulviyeti. 2. Asıl şekli “İzzü’ddin”dir. – Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
İZZİ: (Ar.) Er. – Sabırlı, dayanıklı kimse.
Lütfen Paylaşın!
