Kadının biri Hasan el-Basrî’ye (rehimehullahu) gelir, «genç bir kızım vardı, öldü, onu rüyamda görmek istiyorum, onu rüyada görmeni sağlayacak bir dua öğretesin diye sana geldim» der.
Hasan el-Basrî (rehimehullahu) da kadının arzusunu yerine getirir. Kadın kızını rüyasında görür ki, aman Allah’ım! Üzerinde katrandan bir elbise, boynuna bukağu ve ayaklarına prangalar vurulmuş.
Durumu Hasan el-Basrî’ye bildirir, veli de bu hale üzülür.
Aradan zaman geçer, bu defa kızı rüyasında Hasan el-Basrî görür. Kız cennettedir ve başı taçlıdır. Kız «Veli»ye «beni hatırladın mı? Ben sana gelerek şöyle şöyle ricada bulunan kadının kızıyım» der.
Hasan el-Basrî «seni gördüğüm duruma getiren sebep nedir» diye sorar. Kız şu cevabı verir, «Adamın biri bizim mezarlığın yanından geçerken Peygamber’imize (S.A.S.) bir defa selât-ü selâm getirdi, mezarlıkta azâb çeken beşyüz elli ölü vardık. O adamın selât-selâmı sayesinde —bunlardan azabı kaldırın— diye emir geldi.»
Şimdi düşünelim. Bir adamın Peygamber’imize (S.A.S.) getirdiği selât-ü selâm hürmetine o kadar kişi affedilince elli yıllık ömrü boyunca O’na selât-ü selâm getiren kimsenin Kıyamet günü, O’nun şefaatine nail olmaması düşünülebilir mi?
Ulu Allah (C.C.) «o kimseler gibi (yâni münafıklar gibi) olmayın (günaha dalmayın) ki, onlar Allah’ı unutmuşlardır (yani Allah’ın emrinden ayrılarak tersini yapmışlar, dünyalık azgın arzulardan tad almışlar ve onun aldatıcı görüntülerine gönül vermişlerdir).»
Peygamber’imize (S.A.S.) «mümin ve münafık kimdir» diye sormuşlar, Peygamber’imiz şu cevabı vermiştir:
— Müminin gözü namazda, oruçta olur, münafığın gözü ise —hayvanlarda olduğu gibi— yemekte, içmekte, ibadet ve namazdan uzak durmakta olur. Mümin, eli vardıkça sadaka verir, Allah’dan günahlarının affedilmesini diler. Münafık ise ihtiras ve boş kuruntular peşindedir. Müminin Allah’dan başka hiç bir kimsede umudu olmaz, münafık ise Allah’dan başka herkese umut bağlar.
Mümin, dini yerine malını feda eder, münafık ise malı uğruna dinini satar. Mümin Allah’dan başka hiç kimseden korkmaz. Münafık ise Allahdan başka herkesten çekinir. Mümin iyilik işlemekle birlikte ağlar, münafık ise kötülük işlediği halde güler.
Mümin yalnızlıktan ve kendi başına kalmaktan hoşlanır. Münafık ise girişkenlikten ve kalabalıktan hoşlanır.
Mümin tohum eker, (yapıcı ve üreticidir) kargaşalıktan hoşlanmaz, münafık ise yıkıcıdır, bununla birlikte emeksiz ürün peşindedir. Mümin dininin prensiplerine uygun bir idare uğruna emir verir ve yasaklar koyar, düzelticidir. Münafık ise baş olma ihtirası uğruna emirler verir ve yasaklar koyar, yıkıcıdır. Daha doğrusu kötülüğü emrederken iyiliği ve doğruyu yasaklar.»
Nitekim ulu Allah (C.C.) şöyle buyuruyor;
— Münafık erkekler de münafık kadınlar da biribirlerinin parçalarıdırlar (hepsi biribirine benzer) Onlar kötülüğü emrederler, iyilikten vazgeçirmeye çalışırlar. Onlar avuçlarını yumarlar (cimridirler) Onlar Allah’ı unutmuşlardır, Allah da onları unuttu. Hiç şüphesiz münafıklar, fasıkların ta kendileridirler.
Allah erkek münafıklara da kadın münafıklara da kâfirlere de içinde ebediyyen kalmak üzere cehennem ateşini. va’detmiştir. Bu onlara yeter. Ayrıca Allah onları rahmetinden kovdu, onlar için tükenmez azap vardır» (23).
Yine ulu Allah (C.C.) şöyle buyurur:
«— Allah münafıklar ile kâfirlerin hepsini (kâfir ve münafık olarak öldükleri takdirde) cehennemde biraraya getirecektir» (24).
Âyet-i celilede münafıkların daha önce zikredilmelerinin sebebi, bunların kâfirlerden daha kötü olmaları yüzündedir. Arkasından da her iki zümrenin birlikte varacağı yerin cehennem olduğunu bildirmiştir.
Yine ulu Allah (C.C.) şöyle buyuruyor:
— Hiç şüphesiz, Münafıklar cehennemin en alt katındadırlar. Onlar için hiç bir kurtarıcı bulamayacaksın» (25).
Münafık kelime manas bakımından «nafik-ul Yerbu» deyiminden türemiştir. Tarla faresinin yuvasında karşılıklı iki delik bulunduğu söylenir, birine «nafıka» diğerine «kasıa» denir. Tarla faresi birinin ucundan başını gösterir, Öbüründen çıkıp gider.
İşte münafığa o yüzden bu ad takılmıştır. Çünkü kendini müslümanmış gibi gösterir, öte yandan İslâmdan çıkarak kâfirliğe girer.
Peygamber’imiz (S.A.S.) buyuruyor ki:
– Münafık, iki koyun sürüsü arasında gâh sürünün birine, gâh öbürüne katılan şaşkın bir koyun gibidir. O bu sürülerin hiç birinde devamlı barınmaz, çünkü her iki sürüye de yabancıdır. Münafık da tıpkı böyledir, ne tamamen müslümanlarla kaynaşabilir ve ne de kâfirlerle.»
Ulu Allah (C.C.) cehennemi yedi kapılı olarak yaratmıştır. Nitekim «cehennemin yedi kapısı vardır» diye buyuruyor (26)
Bu kapılar, lânetle kaplanmış demirdendir, cehennem duvarlarının dış yüzü bakırdan ve iç yüzü kurşundandır. Tabanında azap ve tavanında öfke ve acımazlık vardır. Zemini cam, kurşun, bakır ve demir karışımıdır. Cehennemlikler üstten, alttan, sağdan ve soldan ateşle kuşatılmışlardır. Birbiri üzerinde duran katlardan meydana gelmiştir. İşte münafıklar için bu katların en altta olanı ayrılmıştır.
Rivayete göre Cebrail’in (A.S.) gelişlerinden birinde Peygamber’imiz (S.A.S.) O’na «ya Cebrail, bana cehennemi ve onun hararet derecesini tasvir et» der. Cebrail de Peygamber’imizin (S.A.S.) isteği üzerine şunları anlatır, «Ulu Allah, cehennem ateşini yarattıktan sonra bin yıl boyunca yaktı, sonunda kıpkırmızı oldu. Arkasından bin yıl daha yaktı, nihayet ağardı. Daha sonra onu koyu bir kara renge bürününceye kadar bin yıl daha yaktı.
Seni hak dinle Peygamber olarak gönderen Allah adına yemin ederim ki, cehennemliklerin üzerlerindeki elbiselerden biri yeryüzü halkına gösterilecek olsa, hepsi ölürlerdi. Yine eğer cehennem içeceğinin bir tek kovası yervüzü sularının tamamına katılsa, tadanlar derhal ölürdü.
Ulu Allah’ın «sonra onu boyu yetmiş arşın zincire vururuz» ayetinde belirttiği zincirden bir arşın kadarı —ki o arşının uzunluğu doğu ile batı arası kadardır— dünya dağlarına düşse, dağlar erirdi.
Eğer aranızdan biri cehenneme girdikten sonra çıkarılarak aranıza gönderilse yeryüzündekiler, kokusununun keskinliğinden bayılarak ölürlerdi.»
Peygamber’imiz (S.A.S.) Cebrail’in sözünün burasında araya girerek «ya Cebrail, bana cehennemin kapılarını tarif et, şu bildiğimiz kapılar gibi midirler?» diye sordu.
Cebrail (A.S.) «hayır», Ya Rasulellah fakat birbiri üzerinde katlar halindedirler. Kapıdan kapıya yetmiş yıllık mesafe vardır. Her kapının ısı derecesi üzerindekinden yetmiş kat fazladır.
Peygamber’imiz (S.A.S.) Cebrail’e bu kapılara tekabül eden katlara kimlerin gireceğini sordu, Cebrail şöyle cevap verdi, «ismi —haviye— olan en alt katın kapısından münafıklar gireceklerdir.
Nitekim ulu Allah «hiç şüphesiz, münafıklar cehennemin en alt katındadırlar» buyuruyor (27)
İsmi —cahim— olan ikinci katın kapısından Allah’a ortak koşanlar gireceklerdir.
İsmi —Sakar— olan üçüncü katın kapısından yıldızlara tapan putperestler (sabiiler) gireceklerdir.
Adı —Lezza— olan dördüncü katın kapısından şeytan ile birlikte ona uyan ateşperestler girecektir
Adı —hutame— olan beşinci katın kapısından yahudiler gireceklerdir.
İsmi – Sair— olan altıncı katın kapısından hristiyanlar gireceklerdir.»
Cebrâil, sözünün burasında susunca Peygamber’imiz (S.A.S.) «hani yedinci katın kapısından girecek olanları söylemedin» diye sordu. Cebrail bu soruya Ya Muhammed «onu sorma» diye cevap verdi. Peygamber’imiz «söyle» diye ısrar edince Cebrail «yedinci kapıdan da senin ümmetinden tevbesiz ölen büyük günahkârlar gireceklerdir» diye sözünü tamamladı. Rivayete göre:
«Hepiniz teker teker oraya (cehenneme) mutlaka gireceksiniz»
mealindeki âyet-i kerime indiği zaman Peygamber’imizin ümmeti hesabına duyduğu korku artmış ve hüngür hüngür ağlamıştı (28).
Allah’ı tanıyan, O’nun sillesinin ve hışmının şiddetini bilen kimse O’ndan olanca derecesi ile korkar. Anlatılan sıkıntılarla henüz karşılaşmadan, o korkunç ve ürkütücü ev (cehennem) gözü önüne dikilmeden, perde düşüp intikamı pek çetin olan Allah’ın (C.C.) huzuruna çıkarılmadan ve cehenneme sevkedilmeden kendine ve sapıklıklarına gözyaşı döker.
Orada nice yaşlı kimse «hey gidi yaşlılığım» diye feryad eder, nice genç «eyvah gençliğime» diye bağırır. Nice kadın da «eyvah rezilliklerime, yazık yırtılan sır perdelerime» diye figan eder. Orada herkesin yüzü ve vücudu kapkaradır, beli bükülecektir.
Ne büyüklere saygı gösterilir, ne de küçüklere acınır, kadınlar çırılçıplaktır.
Allah’ım, ey bağışlayıcıların ulusu! Rahmetin sayesinde bizi ateşten ve ateşe yaklaştıracak her türlü kötülükten koru, bizi iyilerle birlikte cennete koy.
Allah’ım! Kusurlarımıza göz yum, başımızdakileri güvenilir kıl. ayak sürçmelerimizden sonra dengeye kavuşmamızı nasib eyle ve huzurunda bizi rezil eyleme, ey merhametlilerin en merhametlisi.
Salât ve selâm Peygamber’imize, O’nun yakınları ile sahabîleri üze-rine olsun.
(23) Kur’an-ı Kerim/Tevbe Sûresi, 67-68(24) Kur’an-ı Kerimı/Nisa Sûresi, 140(25) Kur’an-ı Kerim/Nisa Sûresi, 145(26) Kur’an-ı Kerim/Hıcr Sûresi, 44(27) Kur’an-ı Kerim/Nisa Sûresi/145(23) Kur’an-ı Kerim/Meryem Sûresi, 71‘, ‘ALLAH’I UNUTMAK, FASIKLIK VE NİFAK’, ”, ‘publish’, ‘closed’, ‘open’, ”, ‘allahi-unutmak-fasiklik-ve-nifak’, ”, ”, ‘2018-04-29 04:36:45’, ‘2018-04-29 04:36:45’, ”, 0, ‘http://www.tahavi.com/?p=3913’, 0, ‘post’, ”, 0),
(3914, 1, ‘2018-04-29 04:23:43’, ‘2018-04-29 04:23:43’, ”, ‘İmam-Gazali-Hazretleri-Allahi-unutmak-fasiklik-ve-nifak’, ‘İmam Gazali Hazretleri – Allah’ı Unutmak, Fasıklık ve Nifak’, ‘inherit’, ‘closed’, ‘closed’, ”, ‘imam-gazali-hazretleri-allahi-unutmak-fasiklik-ve-nifak’, ”, ”, ‘2018-04-29 04:24:40’, ‘2018-04-29 04:24:40’, ”, 3913, ‘http://www.tahavi.com/wp-content/uploads/2018/04/İmam-Gazali-Hazretleri-Allahi-unutmak-fasiklik-ve-nifak.jpg’, 0, ‘attachment’, ‘image/jpeg’, 0),
(3905, 1, ‘2018-04-29 03:54:27’, ‘2018-04-29 03:54:27’, ‘
Gaflet pişmanlığa yol açar. Gaflet nimetin elden gitmesine sebep olur. Gaflet faydalılığı engeller. Gaflet kıskançlığı azdırır. Gaflet kınanmaya ve nedamete sebep olur.
Hikâye edilir ki, salihlerden biri rüyasında hocasını görür ve ona «en çok neden pişmansınız» diye sorar. Hocası da ona «en büyük pişmanlığım gafletimdendir» diye cevap verir.
Yine anlatılır ki, salihlerden biri Zunnun-i Mısrî’yi (rahimehullahu) rüyasında görür ve ona «Allah sana ne yaptı» diye sorar.
Zunnun-i Mısrî de «beni karşısına dikerek seni gidi palavracı, seni gidi yalancı! Beni sevdiğini ileri sürdün, sonra da benden gaflete düştün diye beni azarladı» cevabını verdi.
Şair bu konuda şöyle der:
Kendin gaflettesin, kalbin yanılmada
Ömür geçti, günahlar olduğu gibi
Anlatıldığına göre salihlerden biri babasını rüyasında görür, ona «babacığım! Nasılsın, durumun nasıl» diye sorar. Babası da «yavrum! Dünyada gafil yaşadık ve gafil olarak öldük» diye cevap verir.
Zehril Riyazda rivayet edildiğine göre Hz. Yakub (A.S.) ölüm meleği (azrail) ile dosttu. Bir gün Azrail, Hz. Yakub’u ziyarete gider. Hz. Yakub O’na «Ya Azrail, görüşmeye mi geldin, yoksa canımı almaya mı» diye sorar. Azrail «gelişim ziyaret içindir» cevabını verir.
Hz. Yakub «senden bir ricam var» der. Azrail «nedir» der. Hz. Yakub «ölümümün yaklaştığını, canımı almaya hazırlandığını bana önceden bildirmeni istiyorum» der, Azrail «hay hay, sana iki veya üç haberci gönderirim» karşılığını verir.
Hz, Yakub’un ömrü dolunca bir gün yine ölüm meleği karşısına dikilir. Hz. Yakub yine sorar, «ziyaretçi misin, yoksa canımı almaya mı geldin» Azrail «canını almaya geldim» cevabını verir.
Hz. Yakub «sen bana daha önce iki veya üç haberci göndereceğini söylemedin mi» diye sorar. Azrail şu cevabı verir, «söylediğimi yaparak sana üç haberci gönderdim: Önce siyah iken sonra ağaran saçın, güçlü iken halsizleşen vücudun ve dimdik iken kamburlaşan vücudun, ey Yakub, işte bunlar benim ademoğullarına gönderdiğim ön habercilerdir.»
Şair bu durumu şöyle tasvir eder:
Geçti yıllar, günler, günahlar üremekte
Geldi ölüm habercisi, fakat kalb gafil
Dünyadan nasibin aldanmak ve pişmanlık
Dünyada kalman ise imkânsız ve boş kuruntu
Ebu Ali ed-Dekkak (rehimehullahu) anlatıyor:
«Hasta olan salih bir dostumu ziyaret etmeye vardım, büyük bir şeyh idi, etrafını talebeleri çevirmişti, ağlıyordu, iyice yaşlanmıştı.
«Ey şeyh! Neye ağlıyorsun, yoksa dünyaya mı» diye sordum. «Asla! Kaçırdığım namazlara ağlıyorum» diye cevap verdi.
«Nasıl olur, sen namazını kaçırmazdın» dedim. Bana şu cevabı verdi.
«Şu günüme kadar geldim, ne gafletsiz secdeye vardığım oldu, ne de gafletsiz secceden başımı kaldırdığım var. İşte şimdi de gaflet içinde ölüyorum.»
Arkasından derin bir nefes çekerek şu şiiri söyledi:
Mezarımdan doğrulacağım günü ve mahşere varacağımı düşündüm
Dört köşelik çukurumdaki ikamet süremi
Yapayalnız ve tek başıma, nice izzet ve mevkiden sonra
Günahımın ve toprağımın tutuklusu olarak,
onunla başbaşa hesaplaşman üzerinde eni boyu düşündüm.
Ve amel defterim verildiği zamanki halimin perişanlığını
Fakat ümidim sendedir, Rabb’im, yaratıcım!
Umarım ki, ey Allah’ım sen bağışlarsın günahkârı!
Uyun-ul Ahbar adlı eserde Şakık el-Belhî’nin (rehimehullahu) şu sözleri nakledilir:
«İnsanlar şu üç sözü söylerler, ama davranışları sözlerine ters düşer.
Birincisi «biz Allah’ın kuluyuz» derler, fakat başıboşlar gibi davranırlar, bu durum sözlerine ters düşer,
«Allah bizim rızkımıza kefildir» derler, fakat kalbleri yalnız dünya ile dünya varlığı biriktirmekle tatmin olur.
Bu davranış da sözlerine ters düşer.
«Ölümden kurtuluşumuz yoktur» derler, fakat hiç ölmeyecekmiş gibi hareket ederler, bu durum da hiç şüphesiz sözlerine ters düşer.
Ey kardeşim, sen kendine bak! Hangi vücudla Allah’ın huzuruna dikileceksin, hangi dille O’na cevap vereceksin, her şeyi inceden inceye sana sorduğunda ne cevap vereceksin.
Sorulara cevap ve cevaplara doğruluk hazırla, Allah’dan kork, çünkü «O, iyi-kötü bütün davranışlarınızdan haberdardır.»
Şakık-ul Belhî sözlerine devam ederek müminlere, Allah’ın emrinden ayrılmamalarını ve gizli – açık her durumda O’nu tek ilâh olarak bilmelerini öğütledi.
Hadisi Şerif’de varid olduğuna göre: Peygamberimiz (S.A.S.) şöyle buyurmuştur.
— Arş’ın direğinde yazar ki, «bana itaat edenin ben de mükâfatını veririm, beni seveni ben de severim, bana yalvaranın isteğini karşılarım, benden af dileyenin günahlarını bağışlarım.»
Aklı başında olan kimsenin Allah’a korku içinde ve ibadetini sırf O’na yönelterek O’nun takdirinden hoşnut olarak O’ndan gelen belâya sabırla katlanarak verdiği nimetlere şükreder ve verdiği ile yetinerek itaat etmesi gerekir.
Nitekim ulu Allah buyurur ki, «benim takdir ettiğimden hoşnut olmayanlar, gönderdiğim belâya sabırla katlanmayanlar, nimetlerime şükretmeyenler ve verdiğimi yeterli bulmayanlar, benden başka Allah arasınlar.»
Biri Hasan el-Basrî’ye (rehimehullahu) «ibadetten zevk almıyorum» der. Hasan el-Basrî de ona «her halde sen Allah’dan korkmayan birinin yüzüne bakmışsın! Kulluk, her şeyden hakkıyla sıyrılarak Allah’a yönelmektir» cevabını verir.
Başka birisi de aynı konuyu Ebu Yezid ol-Bestamî’ye (rehimehullahu) açar, «ibadetten zevk almıyorum» der. Ebu Yezid el-Bestamî de ona şöyle cevap verir.
«Çünkü sen ibadete tapıyorsun, Allah’a ibadet etmiyorsun! Allah’a ibadet et ki, ibadetten lezzet alasın.»
Anlatıldığına göre adamın biri namaza durur, «Fatiha» süresini okurken sıra «iyyake na’budü (sırf sana kulluk ederiz)» ayetine geldiği zaman gerçekten sırf Allah’a kulluk ettiğini içinden geçirir. O sırada gizli bir ses ona «yalan söylüyorsun, sen insanlara kulluk ediyorsun» diye seslenir. Hemen tevbe eder. İnsanlarla münasebetlerini keser ve yine namaza durur.
Yine sıra «iyyake na’budü» ayetine gelince aynı sesi bir kere daha duyar. «Yalan söylüyorsun, sen servetine tapıyorsun» Bu azar üzerine bütün varlığını fakirlere dağıtır, yine namaza durur, sıra yine «iyyake na’budü» ayetine geldiği zaman gizli ses bir daha kulağına gelir, «yalan söylüyorsun, sen elbiselerinin kölesisin.»
Derhal vücudunu örtmek için gerekli olanlarının dışında kalan bütün elbiselerini fakirlere verir ve namaza durur. Sıra bir daha «iyyake na’budü» ayetine gelince bu sefer gizli ses kulağına şöyle seslenir, «şimdi doğru söylüyorsun, gerçekten şu anda sen sırf Allah’a kulluk ediyorsun.»
Revnakul – Meranîs de der ki:
«Adamın biri heybesini kaybetmiş, kime verdiğini bir türlü hatırlayamıyormuş, bu düşünce içinde namaza durmuş, namazda iken heybeyi kime verdiğini hatırlamış. Selâm verince kölesini çağırmış, «falan oğlu filâna git heybemizi geri al» demiş.
Köle «onda olduğu ne zaman hatırına geldi» diye sormuş, adam «namazda iken» diye cevap vermiş. Bunun üzerine köle ona şöyle demiş, «efendim, demek ki sen Allah’ın rızası peşinde değil, heybenin peşinde imişsin» Adam da sağlam itikadına hürmet ederek köleyi derhal azad etmiş.
Bundan dolayı aklı başında olan kimsenin dünyadan gönül sıyırarak sırf Allah’a kulluk etmesi, ilerisini düşünerek ahiret saadetini araması gerekir. Nitekim ulu Allah (C.C.) şöyle buyuruyor:
— Kim ki, Ahiret ürününü (sevabını) dilerse onun ürününü artırırız. Buna karşılık dünya ürününe (elbise, yiyecek, içecek gibi dünya lezzetlerine) talip ise ondan payını veririz, fakat onun ahirette hiç bir payı olmaz (ahiret sevgisi kalbinden çıkarılır)» (22).
Böyle olduğu içindir ki. Hz. Ebubekir (R.A.) Peygamber’imiz uğruna kırk bin dinar açıktan ve kırk bin dinar gizlice harcamış ve sonunda kendisine hiç bir şey bırakmamıştır. Peygamber’imizin (S.A.S.) kendisi olsun, yakınları olsun dünyadan, onun azgın istek ve arzularından yüz çevirmişlerdi.
Nitekim Hz. Fatma (R. Anha) nın Hz. Ali (kerremellahu vechehu) ile evlendiği zaman çeyizi debbağlanmış koç derisi bir post ile içine ağaç kabuğu doldurulmuş deri bir yastıktan ibaretti.
(22) Kur’an-ı Kerim/Şûra Sûresi. 20
Lütfen Paylaşın!
