BAŞKUR: (Tür.) Er. – Türk çadırlarının çevresindeki kanatlan örten bölümlerin üst tarafına bağlanan ve 18 cm eni olan kuşak.
BAŞKURT: (Tür.) Er. – Ural dağlan bölgesinde yaşayan ve Türklerin Kıpçak kolundan olan bir boy. Asıl ismi Başkırt’tır. Ural dağlannın güneyinde yerleşiktirler
BAŞKUT: (Tür.) Er. – Kutlu, talihli kimse.
BAŞOK: (Tür.) Er. – Önde olan yiğit.
BAŞOL: (Tür.) Er. – Başta ol, önder ol.
BAŞÖZ: (Tür.) Er. – Önemli soydan gelen.
BAŞSOY: (Tür.) Er. – (bkz. Başöz).
BAŞTUGAY: (Tür.) Er. – (bkz. Başok).
BAŞTUĞ: (Tür.) Er. – (bkz. Başman).
BATIBOY: (Tür.) Er. – Türklerin göç sonucu batıya yerleşen oymakları.
BATIGÜL: (Tür.) Ka. – Batı’da açan yetişen gül.
BATIHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Batı).
BATI: (Tür.) – Güneşin battığı yön ve bu yöndeki ülkeler. Erkek ve kadın adı, birleşik isim yapılarak kullanılır.
BATIR: (Tür.) Er. – Yiğit, kahraman, bahadır.
BATIRAY: (Tür.) Er. – (bkz. Batır).
BATIRHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Batır).
BATTAL İSMİNİN ANLAMI: (Ar.) Er. 1. Cesur, kahraman. 2. Pek büyük. 3. İşe yaramaz, hantal. 4. İşsiz. Battal Gazi: Emevilerin VII. yy. Bizans’a düzenledikleri sefer ve savaşlarda ün salmış komutanı.
BATU: (Tür.) Er. – Üstün gelen, gücü yeten, galip.
BATUĞ: (Tür.) Er. – (bkz. Batu).
BATUHAN İSMİNİN ANLAMI: (Tür.) Er. – Altınordu devletinin kurucusu (1204-1255). Cengiz Han’ın torunu.
BATUR: (Tür.) Er. – Kahraman, yiğit, cesur, bahadır.
BATURALP: (Tür.) Er. – Yiğitler yiğidi.
BATURAY: (Tür.) Er. – (bkz. Batur).
BATURHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Batur).
BAVER: (Fars.) Er. – Tasdik, inanma. Sağlam, pek doğru.
BAYAR: (Tür.) Er. 1. Ulu, yüce saygın, soylu. 2. Ekilmemiş toprak.
BAYAZID: (Ar.) Er. – (bkz, Bayezid).
BAYBARS: (Tür.) Er. – Bahri Memlüklerin sultanı olup Kıpçak ülkesinde doğmuştur. Baybars (el-Melikü’l-Zahir Rüknettin). (1223 Şam – 1277). Eyyubi hanedanını ortadan kaldırıp Abbasi halifeliğinin yeniden kurulmasını sağladı.
BAYBAŞ: (Tür.) Er. – Zengin, ileri gelen, saygın.
BAYBEK: (Tür.) Er. – (bkz, Baybaş).
BAYBORA: (Tür.) Er. – Fırtına.
BAYCAN İSMİNİN ANLAMI: (Tür.) Er. – (bkz. Baybaş).
BAYÇA: (Tür.). – Zengin, varlıklı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BAYDAK: (Tür.) Er. – Bayrak.
BAYDAN: (Tür.) Er. – Şımarık, gururlu, kendini beğenmiş.
BAYDAR: (Tür.) Er. – Kırım yarımadasında Sivastopol şehrinin güneyinde tartada bir Türk köyü. Güzellik ve bereketiyle ünlüdür.
BAYDIR: (Tür.) Er. – Güçlü, kuvvetli.
BAYDU: (Tür.) Er. – İlhanlı devleti hükümdarı Hulagunun torunu. 11 ay İlhanlı devleti hükümdarı oldu.
BAYDUR: (Tür.) Er. – Güçlü, kuvvetli, cesur.
BAYDURALP: (Tür.) Er. – (bkz. Baydur).
BAYER: (Tür.) Er. – Zengin, varlıklı kimse.
BAYEZİT: (Ar.) Er. – Çeşitli zamanlarda yaşamış Osmanlı şehzadelerinin genel adı. Bayezit l. (Bursa 1360-Alaşehir 1403). Yıldırım, Osmanlı padişahı. I. Murat’ın Gülçiçck Hatun’dan olma oğlu.
BAYGÜÇ: (Tür.) Er. – Zengin ve güçlü kimse.
BAYKAN: (Tür.) Er. – (bkz, Baygüç).
BAYINDIR: (Tür.) Er. – İmar edilmiş, mamur.
BAYKAL: (Tür.) Er. – Yaban kısrağı Orta Asya Türk ülkelerinde yaşar.
BAYKAM: (Tür.) Er. – Hekim, doktor.
BAYKAN: (Tür.) Er. – Bay soyundan, zengin. Baykan (XIV. yy. Kars). Türk halk şairi. Timur’un 1386’da Kars’ı Karakoyunlular’dan alması üzerine ünlü bir destan yazdı. Anadolu-Azerbaycan sahasının en eski aşığıdır.
BAYKARA: (Ar.) Er. 1. Helak olma, mahvolma. 2. Böbürlene böbürlene, salınarak yürüme. 3. Malı çok olma. Baykara: Timuroğullan şehzadesi. Timur’un torunu Şeyh Ömer’in oğludur.
BAYKOCA: (Tür.) Er. – Varlıklı, saygın.
BAYKURT: – (bkz. Baykoca).
BAYKUT: (Tür.) Er. – Kutlu talihli.
BAYKUTAY: – (bkz. Baykut).
BAYLAN: (s.) Ka. 1. Nazlı, şımarık. 2.Bayla büyüdü bir dediği iki edilmedi.
BAYMAN: (Tür.) Er. – Varlıklı, saygın.
BAYRAM İSMİNİN ANLAMI: (Tür.) Er. 1. Neşe ve sevinç günü. Dini bakımdan hususi değeri olan ve milletçe kutlamalar yapılan gün veya günler.
BAYRI: (Tür.) Er. – Çok eski zamanlarda var olmuş, eskiden beri var olan.
BAYRU: (Tür.) Er. – (bkz. Bayrı).
BAYRUALP: (Tür.) Er. – (bkz. Bayru).
BAYRUHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Bayru).
BAYSAL: (Tür.) Er. – Soylu, ünlü kişi.
BAYSAN: (Tür.) Er. – Zengin, tanınmış.
BAYSU: (Tür.) Er. – (bkz. Baysan).
BAYSUNGUR: (Tür.) Er. – Akkoyunlu hükümdarlarından. Gıyase’d-Din Baysungur. Timur’un torunu ve Şahruh Mirzanın oğlu. Büyük bir hattattır ve resim ve sanatın koruyucusu olarak tanınmıştır.
BAYTAL: (Tür.) Er. 1. Kısrak. 2. Bayır, yokuş.
BAYTEKİN: (Tür.) Er. – (bkz. Baytal).
BAYTUGAY: (Tür.) Er. – (bkz. Tugay)-
BAYTÜZE: (Tür.) Er. – (bkz. Tüze).
BAYTÜZÜN: (Tür.) Er. – (bkz. Tüzün).
BAYÜLKEN: (Tür.) Er. – (bkz. Ülgen).
BEDAHŞAN: (Fars.). – Amu-derya’nın kaynağı olan Perc’in yukarı mecrasının sol sahilindeki dağlık memleket. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BEDAHŞİ: (Fars.) Ka. – (bkz. Bedahşan).
BEDAYİ: (Ar.) Er. – Eşi benzeri olmayan güzel, mükemmel, yeni şeyler.
BEDEL: (Ar.). 1. Değer, kıymet. 2. Bir şeyin yerine verilen, yerini tutan şey, karşılık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BEDİ: (Ar.) Er. 1. Bir şeyi örneği olmadığı halde meydana getiren. 2. Yoktan vareden. Allah’ın 99 isminden birisidir. 3. Söz estetiği, halin muktezasına uyan delilleri açık şekilde belirtme ve sözü güzelleştirme yollarına ait bilgiler toplamı. 4. Güzel, güzellik. Bedi b. Mansur. Hanefi fıkıh alimi (Sivas-1223). El-Bahru’1-Muhit adlı bir fıkıh eseri vardır.
BEDİA İSMİNİN ANLAMI: (Ar.) Ka. 1. Yüksek estetik değerde, sanat eseri. 2. Beğenilen ve takdir edilen şey. Eşi az bulunur güzellikte. 3. Ülkü, ideal.
BEDİD: (Fars.) Er. – Meşhur, görünür, açık meydanda. (Hüveyda).
BEDİH: (Ar.) Er. – Şan ve şerefi büyük olan.
BEDİHE: (Ar.) Ka. 1. Düşünmeden, birden bire söylenen güzel söz. 2. Başlangıç.
BEDİHİ: (Ar.) Er. – Besbelli, açık-apaçık.
BEDİNUR: (Ar.) Ka. – (bkz. Bedi).
BEDİR: (Ar.) Er. – Dolunay, ondört gecelik ay.
BEDİRAN: (Fars.) Ka. 1. İşleri kötü idare eden. 2. Çapkın kadın.
BEDİRHAN İSMİNİN ANLAMI: (Fars) Er. – İleri görüşlü, aydın lider.
BEDİÜZZAMAN: (Ar.) Er. 1. Zamanın harikası. 2. Asrın mükemmel insanı. – Daha çok lakab olarak kullanılır. – Bediüzzaman Said Nursi: Son devrin meşhur müslüman alimlerindendir. Hayatının önemli bir kısmı İslami düşüncelerinden ötürü hapislere girip çıkmakla geçti. Risale-i Nur Külliyatı’nı telif etmiştir.
BEDRAN: (Fars.) Ka. 1. Sert başlı at.2. Daima. 3. Hoş latif, yakışıklı.
BEDREDDİN: (Ar.) Er. 1. Din’in nuru, ışığı. 2. Dinin aydınlığı, dinde bilgelik. Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
BEDREKE: (Fars.) Ka. – Yol gösteren, kılavuz.
BEDRİ: (Ar.) Er. 1. İçi altın dolu kese. Bedr-i Dilşan b. Mehmed b. Oruç b. Gazi b. Şeban: (XV. yy. il yarısı) Türk şairlerinden. Murat II. adına yazdığı Murat namesi ünlüdür. 2. Ayla ilgili, ayın ondördü gibi güzel.
BEDRİYE: (Ar.) Ka. 1. Ay gibi. Ay kadar güzel. Ay’a ait. 2. Sühreverdiyye tarikatının altı şubesinden biri.
BEDRULCEMAL: (Ar.) Er. 1. Ay yüzlü. 2. Fatımi devleti vezir ve serdarlarındandır. 2 defa Şam valisi olmuştur. (1013-1094).
BEDRUNNİSA: (Ar.) Ka. – Dolunay yüzlü kadın.
BEDÜK: (Tür.) Er. – Büyük, yüce, gösterişli, önemli.
BEGÜM: (Fars.) Ka. – Kadın hükümdar, prenses. Doğu Türk hükümdarlarının harem ve kızlarına isim olarak verilirdi.
BEHÇET: (Ar.) Er. 1. Sevinç. 2. Güzellik, güleryüzlülük. 3. Şirinlik. Bu kelime Kur’an-ı Kerim’in Neml suresi 60. ayetinde geçmektedir.
BEHİCE: (Ar.) Ka. – Şen, güzel, güleryüzlü kadın. (bkz. Behiç).
BEHİÇ: (Ar.) Er. – Şen, güzel, güler-yüzlü adam. Kur’an-ı Kerim’de adı geçen kelimelerdendir. – (bkz. Hac, ayet 5).
BEHİRE: (Ar.) Ka. 1. Güzel kadın. Soyu-sopu temiz kadın. 2. Şişmanlıktan dolayı nefes darlığı olan.
BEHİŞT: (Fars.) Er. 1. Cennet. 2. Uçmak.
BEHİYE: (Ar.) Ka. – Beha’dan güzel.
BEHLÜL İSMİNİN ANLAMI: (Ar.) Er. 1. Çok gülen, çok gülücü. 2. Hayır sahibi, çok iyi adam. 3. Bir İslam sofisi, Behlül-i Dana. Harun er-Reşid’in kardeşinin adı olup, delice hareketleriyle meşhur olmuştur.
BEHMAN: (Fars.) Er. 1. Filan filanca. 2. Fars takviminde 11. ay’a ve her ayın 2. gününe delalet eder.
BEHMAR: (Fars.) Er. – Çok ziyade, fazla. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
BEHMENYAR: (Fars.) Er. – İbn Sina mektebine mensup ve Arapça telifleri olan filozof. (X-XI. yy.). İbn Sina’nın kitaplarını şerhetmişir.
BEHNAN: (Ar.) Er. – Güleç, güler-yüzlü, iyi huylu ve daima gülen adam.
BEHNANE: (Ar.) Ka. – Güleryüzlü, iyi huylu ve daima gülen kadın.
BEHRA: (Fars.) Ka. l. Onun için ondan dolayı. 2. Bir Arap kabilesi olup Hunus ovasında yerleşmişlerdir.
BEHRAM: (Fars.) Er. 1. Merih yıldızı. 2. Her ayın 20. gönü. 3. Acem pehlivanlarından birinin adı. 4. İran hükümdarlarından birkaçının adı ki en meşhuru yaban eşeği avına pek düşkün olan “Behram Gûr”dür.
BEHRAMŞAH: (Fars.) Er. 1. (bkz. Behram). 2. Gazne sultanı. 3. Kirman Selçukluları hükümdarı.. 4. Eyyubilerin büyük şairi.
BEHREM: (Ar.) Ka. – Asfur çiçeği kırmızı gül.
BEHZAD: (Ar.) Er. – Ressam, minyatürcü. – Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
BEKATA: (Tür.) Er. – İleri gelen, saygın. Soylu, isim yapmış sülaleden.
BEKBARS: (Tür.) Er. – (bkz. Bekata).
BEKDEMİR: (Tür.) Er. – (bkz. Bekata).
BEKDİL: (Tür.) Er. 1. Doğru sözlü, mert. 2. Gönlü zengin. Baygönüllü.
BEKİL: (Ar.) Er. – Yakışıklı, süslü delikanlı, genç.
BEKİR: (Ar.) Er. 1. Sabahları erken kalkmayı alışkanlık edinen kimse, bakir. 2. Yeni doğmuş. 3. Öncesi, İsmaili zümresine ait büyük bir Arap kabilesi.
BEKRİYE: (Ar.) Er. 1. Her şeyin evveli, ilk çocuk. 2. Genç ve taze kız. 3. Dişi deve yavrusu.
BEKSAN: (Tür.) Er. 1. Tanınmış, ünlü, saygın. 2. Bey ünvanı taşıyan.
BEKTAŞ: (Fars.) Er. 1. Akran. 2. Eş, müsavi. – Bektaşi: Hacı Bektaş Veli tarikatına mensubolan kişi, Horasan’da gelip Anadolu’ya yerleşen Hacı Bektaş Veli tarafından kurulduğu ileri sürülen tarikata mensup ilk zamanlan bilinmeyen bu tarikat, sonradan batıni bir hüviyet kazanmıştır.
BEKTÖRE: (Tür.) Er. – Güçlü, değişmez töreleri olan, törelerine bağlı.
A dan Z ye İsimlerin Anlamı – İsim Anlamları
Lütfen Paylaşın!
